Wo-how. Ik ben hier blijkbaar al zo lang niet geweest dat mijn eigen blog me niet meer wil kennen, het rotzakske. Het was hier nogal stillekes he? Dat was niet omdat het hier te persoonlijk wordt en iedereen mij nu kent en weet dat ik een blog  heb en me nawijst op straat en roept: 'Kijk, dat is die met haar geniale blog! En ik weet alles over haar!'. Nieje. Maar het is een fucking rollercoaster geweest de laatste maanden. Soit, we zijn een paniekaanval, een paar zeer onrustige nachten en een gezonde portie zelfmedelijden verder en ik kan weer ademen. Maar absurd doen, daar begin ik niet meer aan, dus stop met zagen. Vanaf nu kanker ik alleen nog maar over de teloorgang van de Vlaamse jeugd: dt? het meisje die - de kast dat! Waarom mag ik niet naar mijn mp3 luisteren in de klas? Oh, maar staat dat op punten? Lijfstraffen, nondedju!
Thank God for the Holidays! Ter compensatie van al dat lijden ga ik nu een marathon-Martha-Stewart-kijken houden om de feestdagen zo gehandwerkt, lekker en gezellig mogelijk door te komen. Hier, Rudolf!

Het mag belachelijk of dramatisch klinken, maar ik ben best een beetje emo. Zo blij ben ik dat Amerika bewezen heeft dat het volwassen aan het worden is. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik de grote woorden die zij vaak zo gemakkelijk in de mond nemen en die zo uit een speech zouden kunnen komen, ook echt geloof. Dat ik de betekenis ervan inzie. Als mensen zeggen dat ze eindelijk het gevoel hebben dat ze meetellen in hun eigen maatschappij, dan kan ik daar voor 1 keer inkomen. Als er gezegd wordt dat de Amerikaanse bevolking een boodschap uitstuurt, dat ze duidelijk maakt dat ze het anders wil, dan geloof ik dat. Want ik zie het ook zo. Ik kan alleen maar hopen dat dat terecht is.
Naast dramatisch ben ik misschien ook wel wat naïef om te geloven dat er ook echt verandering zal komen. Supermachten zijn log en de weerstand tegen Obama is hoedanook niet klein. Maar ik heb vandaag een man ontmoet die 46 jaar in Amerika heeft gewoond: een rasechte New Yorker, homo, gepassioneerd leraar, belezen en geboeid door de wereld rondom zich. Hij was het tegenovergestelde van wat ik me voorstel(de) bij de gemiddelde Amerikaan. En hij gelooft er ook in, dat er iets aan het veranderen is en dat de macht in Amerika aan een nieuwe generatie is: jong en geëngageerd. Dus als ik naïef ben, is hij dat ook.

Wow, ik passeer al ongeveer tien dagen langs een stuk marspepein. En dat stuk is nog altijd niet op, weg, verschwunden. Dat is een klein mirakel, als je bedenkt dat ik ooit stiekem de hele sinterklaasmarsepeinvoorraad in mijn strot heb gestoken voordat iemand anders de kans had gehad om er nog maar naar te kijken. 
Zelfbeheersing, I has it. Tegenwoordig toch.

mefrouw?

Mijn spiegelbeeld keek vandaag naar mij met de blik van een leerkracht. Streng, moe en gedecideerd.  Het leek op het spiegelbeeld dat ik normaal zie in het raam van een voorbijrijdende trein, waarin elke mottige trek wordt uitvergroot: elke lijn in je gezicht, elke zwelling boven en onder het ooglid wordt uitvergroot en het lijkt alsof je grijs bent.  Maar de laatste dagen zie ik er ook in de spiegel uit zoals mijn lelijke treinraamspiegelbeeld: gezwollen ogen, strenge rimpel in voorhoofd en een trek rond mijn mond die op uiterste alertheid duidt. 
Ze zeggen dat als je je gezichtsspieren in een lach dwingt, je dan vanzelf vrolijk wordt. Het omgekeerde is dus ook waar. Als je er streng en rechtdoorzee uitziet, dan word je dat ook. Het heeft zijn voordelen, uiteraard, maar dat is toch niet helemaal de leerkracht die ik wil worden. Nog niet. Tijd voor congé dus, dat mijn gezichtsspieren kunnen ontspannen.

Lore, de zon.

Wie veroorzaakt kanker maar maakt mij gelukkig? Wie doet het poolijs smelten en mijn schouders ontspannen? Wie werd aanbeden door Maya's en Egyptenaren en scheef bekeken door mensen met huidtype 1? Wie geeft u het gevoel dat God u een dikke knuffel geeft?

That's right, de zon. I luuuurrve de zon. Did y'all know that?
Na een zielig telefoontje zondagmiddag over dat ik nog zò veel moest werken en ook nooit eens van het goede weer kan profiteren en toch pas weer buiten ging komen als het beste van de dag al gepasseerd was, hebben mijn ouders mij uitgelaten in Drongen. Ja, in Drongen. Ik heb langs de Leie gewandeld. En mensen, wat was dat zalig! Na een paar uur zon op mijn muil en groen om naar te kijken was ik een ander mens. En na het nuttigen van nog twee glazen wijn en een bord vurrukkeluk versche vruchten uit de zee, wist ik niet meer waar ik me in godsnaam zo druk over had gemaakt. Helemaal niks, zo is gebleken.
Vantijds eens foert zeggen: het verlengt uw leven met minstens een jaar. Darn right, it does!

Experience

Het land stuikt in mekaar en dit blog precies ook. Oh, wat een vergezochte vergelijking. Die zag u zeker niet aankomen?
Feit is dat ik me voorgenomen had om niet over mijn werk te bloggen. Ik wilde blijven bloggen over kleine onnozeliteiten die je alleen maar bedenkt als je tijd hebt om een uur wezenloos voor je uit te staren. Dat doe ik nu nooit meer. Maar ik mis mijn blog. Dus de regels zijn veranderd: ik schrijf over mijn werk.
Beginnende leerkracht zijn is zwaar. Het fijne is dat je veel collega's hebt die je allemaal begrijpen. Die weten hoe het voelt om je 20 uren per week bloot te stellen aan potentieel meedogenloze kritiek en hoe het voelt om in een dip te zitten en zeker te weten dat de  pubers voor je dat aanvoelen zoals een kat aanvoelt dat er net niet meer genoeg leven in een muisje zit om er nog fijn mee te spelen. Die net zoals jij uitkijken naar de vakantie en je erop wijzen dat de langste periode zonder vakantie dan al overbrugd is. En dat die daar net zo opgelucht over zijn als jij, groentje dat denkt dat de anderen alles al voor mekaar hebben. 
En ik leer bij. Blijkbaar ben ik een freak geweest, mijn hele schoolperiode lang. Er was vrij veel dat mij kon boeien, ook al kon ik er niks van. Ik deed mijn best, ook al wist ik op voorhand dat er toch een buis zou volgen. Ik had nog niet het gevoel dat ik al wat ik wil weten ook wel zelf kon vinden en opzoeken. Ik was waarschijnlijk ook gewoon niet kritisch genoeg. In 10 jaar tijd is er veel veranderd en ik pas me aan. Maar als het mij soms al moeite kost om hen te kunnen volgen, wat moet dat dan niet zijn als je 50 bent? Dat is misschien de enige voorsprong die een bleuke kan hebben op veteranen. Voor de rest is het dit jaar niet meer dan het hoofd boven water houden.

nou vraag ik u af


Als uw gat er zo uit ziet, is dat heel erg. Dan ga je naar de apotheek en spendeer je een half maandloon aan lotions tegen cellulitis. Want sinaasappelhuid, daar moet je je voor schamen. Al die oneffenheden, daar kan toch niemand mee leven? Het kan nooit smooth genoeg zijn.

En wat is dit, mensen? Een versteende pad? Mais non! Sierfruit. Pompoenen. Dat is mooi, decoratief en helemaal niet creepy. Mensen kweken dit en vragen daar geld voor, zodat andere mensen dat aan hun voordeur kunnen leggen in oktober. 

De Blonde Carré vertelde mij gisteren dat ze 's nachts was wakker geworden met het gevoel alsof ze helemaal verlamd was. En ik vond dat geweldig, want ik kom dat ook af en toe eens tegen. En als ik dat aan anderen vertel, zitten die mij meestal heel vreemd te bekijken.
De allereerste keer zat ik al op kot. Ik werd wakker en had het gevoel dat ik boven mijn bed zweefde, maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik IN mijn bed lag en dat ik ook nog eens van op mijn bureau naar mezelf zat te kijken. En ik kon niet bewegen, geen geluid uitbrengen, niks. Met alle wilskracht die ik in mijn lijf had. En een mens die half slaapt is niet in staat om dingen te plaatsen, laat staan te relativeren. Daar zijn maar twee lettergrepen voor: sca-ry.
Sindsdien heb ik dat nog wel een paar keer gehad. Het blijft eng. Elke keer denk ik dat ik versteend ben en dat iedereen zal denken dat ik dood ben. Maar ik ben geen freak. Het bestaat, want er is een wikipedia-pagina over. Het zou met XTC te maken hebben: ik heb zelfs nog nooit XTC van dichtbij gezien. En er zijn blijkbaar ook mensen die denken dat ze door aliens ontvoerd zijn. Ik sluit niet uit dat onze Blonde Carré de interesse van aliens gewekt zou hebben, maar ik had de link nog niet gelegd. En dat van die op seks beluste demon zegt mij ook niks. Maar verder: herkenbaar! Angst: check. Vreemde aanwezigheid in kamer: jup, al kan dat dus ook die van mezelf zijn. Druk op borstkas: alsof er een vliegtuig op me ligt. En vooral: het gevoel volledig verlamd te zijn. Nog geen wimper kunt ge bewegen, dan.

Freaky stuff, dat ik het u zeg.

The mind works in mysterious ways.

Na een jaar van leeghangerij en geprofiteer van de staat, sta ik tegenwoordig weer elke ochtend ten laatste om half acht op en moet ik me nu meerdere uren na elkaar kunnen concentreren. En pedagogisch verantwoord zijn en al. Dat is moeilijk voor mij. Ik kan nu even alleen maar dat. En nog een paar andere dingen maar die gaan jullie voorlopig geen reet aan. Ik heb niet genoeg hersencellen over om ook nog te bloggen.
Maar vandaag dus, vandaag zag ik iets wat me aan iets anders deed denken. Iets wat me nog altijd doet lachen. Iets van lang, lang geleden toen ik nog 14 was en het reuzespannend vond om op café te gaan. Toen ik zielige oude venten (27-jarigen waren toen bejaarden) die jonge meisjes probeerden binnen te doen nog grappig vond. Of op zijn minst aandoenlijk. Een conversatie tussen een garçon die al te veel aan zijn eigen drank had gezeten en een vriendin van mij. Ze ging als volgt:
Hij: Gij, meiske, gij wordt het... echt waar. Gij wordt het.
Zij: Wat? Wat word ik?
Hij: ...
Hij: ...
Hij: ...
Hij: Hmm. 15. (knipoogt)
Wat wil dat nu allemaal zeggen? Dat bloggers allemaal leeghangers zijn met veel te veel tijd? Ook, ja. Maar ook nog: mannen, in godsnaam, maakt uw eigen zo belachelijk niet!

kick-off

1 september. Officieel is dit mijn eerste werkdag. Ik werk, maar vandaag nog thuis.
Blijkbaar ben ik niet de enige die nog in schooljaren denkt. Heel Gent lijkt uit zijn zomerslaap ontwaakt te zijn. In de badkamer kon ik meeluisteren naar de mededelingen die over de speelplaats van het Sint-Pietersinstituut galmden. Er lijken tien keer meer auto's op de baan, en ze moeten allemaal heel dringend ergens zijn. Vrolijke slenteraars en lome fietsers zijn vervangen door gejaagde mensen met een doel: al GSM'end in stevige tred naar kantoor, auto, winkel, crèche, huis.
De wereld is terug in gang geschoten. Of denk ik dat alleen maar, omdat ik zelf terug in gang geschoten ben?

Vaarwel, hulpkas!

Wat is het leuk om goede voornemens ook eens echt te realiseren: op 1 september begin ik te werken. Ad interim, weliswaar, maar ik zal dus een poosje eerlijk zweet kunnen ruilen voor brood.

Dank u.

Wie denkt dat werkzoekenden niks anders te doen hebben dan een beetje bloggen, zit er volledig naast. Mijn deadline om werk gevonden te hebben ligt nog altijd op 1 september, en dat gedaan krijgen vraagt tijd. En me zoveel mogelijk amuseren vòòr die datum vraagt ook al tijd. Maar dat lukt aardig. Af en toe moogt ge jaloers zijn op een werkzoekende.
Pukkelpop dus. Ik ben natuurlijk al een week terug: het stof is van me afgespoeld, mijn stem is al min of meer terug, mijn valling is over zijn hoogtepunt heen en al mijn kleren zijn gewassen. Is het nog de moeite om er een post aan te wijden? Ja natuurlijk!
Over de muziek heb ik weinig te vertellen dat nog niet in de gazet gestaan heeft, behalve dat Arsenal overdag programmeren een geniale zet was. Ge moogt er allemaal mee lachen, maar ik had kiekenvel bij 30°C. En ik was niet de enige. Wat niet in de gazet stond: dat een trekrugzak echt wel handig is op festivals. In ieder geval handiger dan een valies op wieltjes. Tien liter drank voorttrekken over een wei: niet praktisch. En ook dat hoogtepunten niet alleen van de muziek afhangen. Mijn vriendjes hebben mij weer zo trots gemaakt. Iemand die 6 keer in 1 zin 'fuck' kan zeggen, die moet je toch gewoon graag zien? En met iemand die zich perfect kan inleven in iemand die 5 dagen geconstipeerd is geweest, komt iedereen toch graag buiten? En dan was er nog Ons Groot Wetenschapswonder die haar Golden Shower - wodka steevast vergeleek met 'pis van een diabeticus'. Mijn vriendjes veroordelen mij niet als ik de slappe lach krijg bij het zien van een colonne rolstoelen die over een festivalweide hobbelt. Zij weten dat ik het gevoel voor humor van een 3-jarige heb en dat ik dat niet slecht bedoel. En dat het een mirakel was dat het drie dagen droog gebleven is, dat stond ook niet in de gazet. Terwijl dat toch net de magic of it all was. Back to basics is plezant. Principes zijn overbodig. Buiten dansen is veel leuker dan binnen dansen. Ik ben 20. Junk food is niet mijn ding.
Enfin, Pukkelpop was een hoogtepunt van drie dagen. En het was volle maan. Zalige zomer.

(geen) TV-Studio

Op 11 juli hebben we de TV naar de onderwereldse duisternis van de StudioKelder verhuisd, voor een feestje. Twee weken later besefte ik dat hij daar nog altijd stond, en dat hij daar eigenlijk wel goed staat. We zijn een maand verder en hij staat er nog. Onze living is groter, er komt meer licht binnen en ik heb hem nog geen seconde gemist. Vreemd? Neen.
Maar nu mis ik hem wel. Het is zondagavond en het is hier stil want ik ben alleen in De Studio en ik heb hier nog ergens een DVD van Arrested Development (seizoen 2) liggen die ik wou uitkijken maar nu vind ik die niet en het internet ben ik nu even helemaal beu. Drama? Drama.

Grace

Of het nu een hij, zij of het is: Grace Jones is materiegeworden awesomeness. Ik ken niemand anders die op haar zestigste nog mensen doet juichen als ze met haar blote kont richting publiek schudt. Gisteren op de Lokerse Feesten dacht ze dat ze in 'fucking France' zat, vond ze de helft van de tijd haar 'fucking accessories' niet en moest de 'fucking rookmachine' uit. Eén welgemikte 'Fuck You, I'm deaf!' van Grace had meer invloed op het volume van het publiek dan al het 'Where are all the sexy people?'-gezaag van Macy Gray de act ervoor. La Grace heeft twee uur het beste van zichzelf gegeven en ze was super. Ze was zelfs fucking funny.
Ze heeft zichzelf wat gepromoot, vooral haar nieuwe cd, want 'she's running for President'. Daar kan ik wel achter staan. Hier is de (mega-coole) clip van Corporate Cannibal.


Ik heb een paar dagen in the hometown doorgebracht. Aan de zee. Hoogtepunt moet geweest zijn wanneer Onze Vader de nieuwe grill installeerde en er meteen in slaagde de handleiding te grillen. (Ah, dus dat wordt warm als ge dat in het stopcontact steekt?) Ge moet het maar doen.  Onze Vader heeft ook een stappenteller gekocht. En niet voor zichzelf. Mooi, toch? 10.000 stappen per dag, dat is het streefdoel. Dus hebben ma en ik elke dag 10.000 stappen gezet op de dijk, bij ons en elders.
Ik word ambetant van veel volk bij elkaar, en nog ambetanter van veel volk dicht bij mij. Een beetje agressief zelfs, soms. En op onze dijk liep er immens veel volk rond de voorbije dagen. Want het strand was niet uitnodigend genoeg, het appartement dat ze huren is ongeveer zo groot als een hondenhok en ze hebben er zo veel voor betaald dat ze ook geen terrasjes meer willen of kunnen doen. Dat leidt tot gezamenlijk gesleffer om de tijd te doden. De kinderen met go-carts de vrije loop laten of met vliegers laten gooien, met zes naast elkaar lopen aan het tempo waarop je mij kernfysica zou kunnen uitleggen, de hond aan de lijn houden maar die lijn dan wel laten uitwaaieren over de hele breedte van de dijk, voor mijn voeten lopen en zonder enige aanleiding stoppen met bewegen ... Ik kàn daar niet tegen. 
Ik kijk al uit naar Pukkelpop.

gebluf en gekanker

Twee keer ging er een golf van verontwaardiging door mijn lijf toen ik las dat De Standaard een lijst van 'boeken die je gelezen moet hebben' heeft gepubliceerd. Wie heeft hun mening ooit gevraagd? The mere snobbery! Maar ik was nieuwsgierig, dus ik ben toch maar eens gaan kijken op de site. Ik meen toch enige ironie op te merken, en dat stelt me gerust. Als ze zouden beweren dat iedereen eerst en vooral diè boeken moet lezen, zou ik serieus op mijn paard zitten. Want ik lees al even graag de vrolijke detectives van Dennis Lehane als één van die blufboeken.
Om toch ook maar even te bluffen, of net niet, het is maar hoe je het bekijkt: ik heb er 16 uitgelezen. The World Acccording to Garp is nummer 17, maar die is nog niet uit. Vier ervan heb ik niet uitgelezen. Een aantal titels staan op de lijst 'ooit eens als ik veel tijd en goesting heb'. Andere ken ik zelfs niet. Foei, Xaro!
Ik mis wel 1 boek op de elitaire boekenlijst. Wie Omega Minor van Paul Verhaeghen daadwerkelijk uitgelezen krijgt, mag eens tegen mij komen bluffen. Mensen die De Ontdekking van de Hemel een tentoonspreiding van intellectualisme vonden, laten het misschien beter in de kast staan. Denk ik.
Ik wil trouwens nog van deze post gebruik maken om te melden dat een VRT-journaliste vandaag 'een meisje die' gezegd heeft op het scherm en dat dat geweldig op mijn zenuwen werkt. Dat ze studenten Journalistiek eerst maar eens dat soort dingen leren in plaats van de recente literatuurgeschiedenis. Begot!

Debiele koeien

Spaanse koe.


Schwarzwaldse koe.

Een hele week stilte. Maar niemand die mij dat kwalijk zal nemen, want deze blog wordt door niemand gelezen. En dat zijn niet mijn woorden maar die van iemand die het kan weten. 
Dit is zo één van die periodes waarin mijn lijf niet zo blij is met mij. Ik zou best iets willen schrijven over de voorbije week, feesten enzo, maar wat valt daar nog over te zeggen? Alles staat al op Gentblogt. Persoonlijke ervaringen? Iets te veel drank, gesprekken die helemaal nergens op slaan, fout bioritme en een halve zonneslag. Jup, de nieuwe Blaarmeersen zijn cool. Mijn lijf heeft er genoeg van, de 17-jarige in mij nog niet. Nog 1 keer zoveel mogelijk mensen proberen tegen te komen om ze dan na 10 minuten weer kwijt te raken ergens tussen de Korenmarkt, het spitburgerkraam, het Baudelo en de Vlasmarkt.
Ik vond mezelf even heel erg visionair toen ik voorspelde dat GSM-netwerken binnen een paar jaar ook tijdens de Gentse Feesten lam zullen liggen, net als op oudjaarsnacht. Blijkt dat dat nu al zo is. Nee, dan is één van mijn onbestaande lezers veel visionairder: beweren dat de Atlantische Oceaan een zoetwateroceaan is. Dat komt er vast ook écht aan, als de poolkappen helemaal gesmolten zijn.

De Feesten hebben mij al flink verrast deze editie, en het is nog maar net begonnen. Ik heb mijn gezond verstand genegeerd en heb me zomaar even roekeloos in het centrum van het feestgedruis gewaagd. Op de openingsavond! En het was de moeite: drie goeie optredens meegepikt en daarna ben ik beginnen zeggen dat ik naar huis ging. Dat heb ik nog 2 uur volgehouden. Zonder vertrappeld te worden.
Om 17u zat ik in de protestantse Brabantdamkerk (Die bestaat blijkbaar. One lives, one learns.) naar Hermitage te luisteren. Nederlandstalige kleinknutselpop noemen ze het zelf. Hun bewerking van de trage versie van 'Be Mine' van Robyn was kippevelmoment nummer 1 van die avond. Een uur van mijn leven in schoonheid doorgebracht, zolang ik mijn ogen op David gericht hield dan toch.
Dan naar Campo voor The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-Ups of Alabama van Cie Cecilia. 'Gaan!', zou ik zo zeggen, maar het is uitverkocht naar het schijnt. Misschien dat ik gemakkelijker ontroerd geraak met ouder worden, maar daar heb ik mijn jank-eens-tijdens-een-toneelvoorstelling-ontmaagding meegemaakt. Hoogst ongebruikelijk, Xaro-kenners kunnen dat beamen. En ik was niet de enige die een zakdoekske nodig had. Geen dooie puppy's, geen klef sentimenteel gedoe maar mooie menselijkheid met een mening waar je almaar luider 'Ja! Ge hebt keihard gelijk!' op wil antwoorden. Johan Heldenbergh moest in mijn wereld al niets meer bewijzen, maar hij heeft het toch weer gedaan. Het is wel Mieke Dobbels geweest die naar mijn keel gesprongen is en die niet meer losgelaten heeft. 
Met zijn allen een beetje van onze melk zijn we dan richting Charlatan (Deluxe) getrokken waar we 5 euro (5 euro!!) moesten betalen om binnen te mogen (en dan nòg moeten betalen voor 't WC, ik vind dat schandalig). Gustaph zou daar om 11u aan een optreden beginnen. Het was uiteindelijk half 2, way past mijn geplande bedtijd. Maar kijk, we hebben gezellig gewacht op het binnenterras van de Charlatan, dat bij nadere inspectie nogal op een kattenbak lijkt. Het was daar zo plezant dat ik zelfs niet doorhad dat de pinten buiten duurder waren dan binnen. Scandaleux, alweer. Ik heb echt geen Vedett nodig om cool te zijn. Na een eindeloze soundcheck is Gustaph er dan toch aan begonnen. Zanger Stef Caers heeft een stem om van achterover te vallen. Ik kan daar zo jaloers van worden, ik durf met moeite zingen onder de douche om de buren niet te degouteren. Anyway, het speelplezier gutste van het podium en had binnen de korste keren iedereen mee. Good stuff! (Hier lees je meer.)
Wat een lange post. Schrijven is schrappen maar het is mooi weer en ik wil naar buiten. 

Urlaub

Vorige week kreeg ik twee visies op mijn uiterlijk te horen en te zien. 1 keer van een blinde mens en 1 keer van zo'n uitvergrotende spiegel. De blinde mens, die Steve heet, zei: 'Volgens mij ben jij niet zo groot, niet echt klein en heb je bruin golvend haar. En ik denk dat je geen bril draagt.' Dat is behoorlijk goed geraden, voor een blinde. Steve kan nog maar weinig verkeerd doen. De spiegel was minder goed voor mijn zelfvertrouwen. Die zei: 'Volgens mij heb jij rechts meer sproeten dan links. En wenkbrauwen zijn toch maar rare dingen.' En dat is waar. Maar ga eens ver van de spiegel staan en beeld jezelf in zònder wenkbrauwen. Nog vreemder.  Boeiende dagen in De Studio. 

Morgen vertrek ik met mijn wenkbrauwen en met Annelies naar het Zwarte Woud. Weeral weg, ja. Die werkzoekenden, tsss. Maar we houden het sober. Toen ik tien was zou ik nooit geloofd hebben dat ik later minstens zo graag in een tent zou slapen als in een all-in hotel. Maar kijk, zo ver is het toch gekomen.

next door

Heb ik hier ooit al eens verteld wat voor geweldige mensen er naast De Studio wonen? Vast niet. En anders doe ik het nog eens. 

Wij geven hier vantijds al eens een zot feestje. Als je in De Studio woont, moet dat wel. Wij zijn dan altijd zo vriendelijk onze buren uit te nodigen/te waarschuwen tegen het lawaai. Aan de ene kant zeggen ze dan: 'Sorry, we kunnen er niet bij zijn, maar hier is een fles wijn'. Aan de andere kant steken ze dan een briefje in de bus om te zeggen dat ze het jammer vonden dat ze er niet bij waren maar dat 'ze genoten hebben van de vrolijke muziek. Hier is een fles wijn.' of 'Feest maar goed! Wij vinden het leuk om jonge mensen in de buurt te hebben. Hier is een fles wijn.'. Bij zoveel vriendelijkheid denken wij natuurlijk meteen aan sarcasme. Maar neen hoor, die mensen zijn gewoon oprecht vriendelijk. Überchristelijk, boven de 70 en toch verdraagzaam. 
Ik wil hier nooit meer weg.

Ik ging hier al zielig doen en zeggen dat niemand behalve mijn moeder zaagt over het feit dat het hier al zo lang stil is en dat ik het ging onthouden enzo, maar er zijn blijkbaar nog mensen die zich hard genoeg vervelen om hier per se iets te willen lezen. Merci Valere. Merci Bert. En merci ma, ook wel. 
Ik heb natuurlijk niet in een coma gelegen de afgelopen weken. Jullie kunnen de beide handjes kussen dat ik jullie niet heb lastiggevallen met gezaag over het moeilijkste vak dat ik ooit heb moeten blokken. En ik ook, want ik heb er goede punten voor en dan had ik zo'n seut geleken die de hele tijd memt over hoe dom ze wel is om dan grootste onderscheiding te halen. Er zijn al genoeg mensen die dat denken. Ik heb geen herexamens. Joepie!
Ik ben op reis geweest. Spanje en Frankrijk. Ik ga niet zeggen waar juist want het was daar zalig en de volgende keer dat ik daar kom wil ik niet nog meer Vlamingen tegenkomen. Het waren dan nog allemaal Kortrijkzanen ook. Ze hebben geld geroken in de wijnbouwerij, denk ik. Tip? Wat kan ik daar verder nog over vertellen? Dat als mijn broer niet zo preuts was, ik had naaktgezwommen in het meest indrukwekkende zwembad dat ik ooit al had gezien. Het was dan ook geen zwembad maar een ondiepe rivier tussen drie bergen waar verder echt niemand rondliep. Volgende keer doe ik het. Dat het raar is om drie verwaaide ouwe peetjes te zien zitten kaarten en op sigaren kauwen, en daarna te horen dat die peetjes eigenaars zijn van een paar gigantische wijnboerderijen en dus heel erg rijk zijn. Tip voor de single ladies? Dat mijn ma 's nachts in een Tourettepatiënt verandert en 's morgens doet alsof haar neus bloedt. En ik maar denken dat ik heb leren vloeken van mijn pappie. Mijn pappie, wiens zelfbeeld schommelt tussen 'beest zonder beschaving', 'verheven lichtlichaam', 'De Waanzinnige' en 'Hij Die Met Beren Vecht'. Alleen op reis, uiteraard. Dat mijn broer zijn beeldverslaving op reis onderhield door schaduwspellen op de muur te toveren. En o ja, dat het daar zò warm was (elke dag!) dat ik ontdekt heb dat Aquarius niet alleen goed is als je een kater hebt. Misschien kunnen jullie binnenkort een paar foto's bekijken maar ik moet daar nog eens hard mijn best voor doen.
Een vriend van mij is terug van wereldreis. Eigenlijk Australië - Zuid-Oost Azië-reis, maar kom. Hij is een jaar weg geweest. Wat die niet allemaal gemist heeft! Denk daar maar eens over na.

Achchchmed

Een braaf kind heeft me gevraagd om nog eens een filmpje te posten, omdat 'al die letters zo vermoeiend zijn'. Lies, ik stel Achmed aan u voor.

Didactiek studeren is werkelijk één van de saaiste dingen die ik al gedaan heb zonder ervoor betaald te worden. Opdat ik net niet zou doodvallen van verveling, besteed ik deze dagen extra aandacht aan de kleine dingen die het leven zo verrekt onvoorspelbaar maken. 
Zo heb ik bijvoorbeeld op 2 dagen tijd al 7 beugelrekkers met een wijde boog de vergetelheid in zien schieten wegens veel te moeilijk te monteren. Ik blijf oefenen tot ik iemand blind maak. Ik heb ook mijn allereerste dopgeld op mijn rekening zien staan, dat van november 2007. Feest! Zaterdag heb ik mijn hele administratie gereorganiseerd. Ik ben eraan begonnen (wauw) en ik heb het tot een geslaagd einde gebracht (bubbels!). En ik ben voor het eerst sinds lang verrast op facebook. 
Zeg nu nog eens dat studenten een rustig leven hebben. De adrenaline spuit mijn oren uit.

Af en toe staan er zo van die dingen in handboeken die ik met de rest van de wereld wil delen, deze keer in de vorm van een sympathiek versje. Iedereen kent wel iemand die totààl geen gevoel heeft voor een ander zijn persoonlijke ruimte en erop lijkt te staan dat een gesprek neus tegen neus gevoerd wordt. Horror, zo vond ook W.H. Auden. Komt 'ie:

Territoria
Some thirty inches from my nose
The frontier of my Person goes,
And all the untilled air between
Is private pagus or demesne.
Stranger, unless with bedroom eyes
I beckon you to fraternize,
Beware of rudely crossing it:
I have no gun, but I can spit.
Voor wie het wil weten, ik heb het gevonden in 'Opvoeden in de klas' van Herman Van den Broeck.

de betere film

Voor wie houdt van 'de andere film' of voor wie zijn mede-couch potatoes eens wil pesten, heb ik een fijne tip: Taxidermia. Een Hongaarse film die volgens de DVD-hoes 'wellicht een van de verrassendste fims van het jaar' is. Nou. Als hij een kwartier langer geduurd had, had ik mijn risotto en pot Ben&Jerry's teruggezien. Het begint met brandend sperma en seks met een dood varken, waar het eindigt moet je zelf maar uitzoeken. Waarschijnlijk zeer symbolisch, allemaal.
Positief effect van de film: ik was vandaag extra blij met de babygansjes, baby-eendjes, huppelende koeien en nestende waterkiekskes in de wereld. Ik was zelfs dankbaar om Fata Morgana, waarvan ik plots weer even de schattigheid inzag. Misschien was dat wel de bedoeling van de film. 

Bedankt aan al wie vrijdag zijn best heeft gedaan om de ether te doen gonzen van de virtuele hersengolven. Het is niet voor niks geweest: het was een goed gesprek. Helaas koop ik daar geen brood mee. Twee flurks met meer ervaring blokkeren mijn weg naar enige werkzekerheid. Als ik ze tegenkom breek ik hun knieën. Of mag ik dat niet zeggen?

activate!


Remember de oproep die ik eind oktober deed om allemaal de aura-gammastralen-telepathische golfstromen te bundelen teneinde mij aan een job te helpen? En dat ik toen ook echt aan een job ben geraakt? Kunnen we dat nog eens herhalen aub? Morgenvoormiddag bijvoorbeeld? Eeuwige dank zal jullie deel zijn.

Ja dus.

Gent Magazine vraagt of we er klaar voor zijn, voor de nieuwe Blaarmeersen. Het zal wel zijn! De Studio ligt namelijk niet alleen dicht bij de betere buurtslager, maar ook vlakbij De Blaarmeersen. En in tegenstelling tot veel mensen haal ik mijn neus daar niet voor op. Misschien heeft het iets met mijn kustelijke afkomst te maken, maar als ik moet kiezen tussen een koer waar maar twee uur zon op schijnt en een domein met gras, zand en water, dan weet ik het wel. Een heel jaar hebben ze gerenoveerd aan de Gentse Plage Tatoeage en ik ben zo blij als een onnozel kind met dat groter strand, die familieglijbaan, het piratenschip en een beachvolleyplein (waar ik gewoon naar ga kijken, uiteraard). Dus laat nu maar komen, die zon! Ow yes, we lurrve Stad Gent!

alles is perceptie

Spleetoog, Chineesje, katoog,... allemaal bijnamen voor mensen die niet bepaald grote ogen hebben. En die hoor ik nu al iets meer dan 27 jaar. Toen ik nog in de voiture lag, vroeg een vriendelijke dame zelfs: "Oh, iest een vremd?" Allemaal goedbedoeld natuurlijk, laat daar geen twijfel over bestaan, maar ik ben me dus wel bewust van mijn beperkingen inzake de meewarige-koeieoogopslag-die-zijn-doel-zelden-mist.
Zegt er mij gisteren toch wel iemand met grote overtuiging dat ik grote ogen heb?! Great! Ook al weet ik keihard dat het niet waar is, ik ben blij dat de perceptie dan toch niet helemaal eenduidig is. Dank u, zotte specht!

Sinds 15u45 ben ik 27 jaren in de wereld. 

20 jaar geleden was verjaren op een woensdag een feest. Dan kwamen de vriendjes spelen op de dàg zèlf van je verjaardag. Nu sta ik enkelhoog in de javel de keuken te schuren. Banaliteit heeft geen oog voor verjaardagen. Gelukkig bestaat er zoiets als luide muziek. Eighties, yeah! 

Toen ik in januari op drie dagen tijd 5 lessen moest voorbereiden, een cursus rechten voor leerkrachten van buiten blokken en nog een dagje werken, dan lukte dat. Blokken was nog nooit zo snel gegaan, behalve de week erna toen ik me van een kater en een huizenhoog schuldgevoel moest zien te ontdoen door te blokken tot de stoom uit mijn oren kwam. Wat ik toen neergezet heb, leek bijna een sportprestatie. O, hoe keek ik uit naar nu, het moment waarop ik TIJD zou hebben om te studeren. En dat ik ALLEEN maar zou moeten studeren. 
Het is zover. Het is nu. Hoe komt het dat ik nu niet zo supersonisch snel kan blokken? Moet ik mij nu echt als een opgejaagd konijn voelen om er een beetje tempo in te steken? Wil er iemand met een zweep naast mij komen staan? Aub?

Fuck You

Ik ben zo vreselijk slecht gezind vandaag
ik lijk wel de mensgeworden Fuck You van de Week

onder onze toren

Senioren zijn als speurhonden: ze weten de beste prijs/kwaliteitsverhoudingen altijd te vinden. Zie je in een restaurant veel paarse spoelingen zitten? Twijfel niet en vervoeg hen. 
Toevallig woon ik in een buurt die grotendeels bevolkt wordt door senioren die weten waar het goed is. Dankzij hen overleven er heel wat goede bakkers, natuurslagers en delicatessenzaken 'in de parochie' de druk van de goedkopere supermarkt. En omdat ik nu wat meer tijd heb dan pakweg een jaar geleden, doe ik met hen mee. Het laatste jaar heb ik elke bakker, slager, traiteur en superette afgedweild. Nu weet ik waar ze het lekkerste roggebrood hebben, bij welke slager ik mijn steaks moet gaan halen, dat de paté hier beter is dan die van aan de overkant en welke winkel open is op de meest onmogelijke momenten. En al dat verse lekkers is slechts 5 minuten wandelen van mij verwijderd. Volgens mij draagt dat bij aan een hogere levenskwaliteit. 
Eén werkpuntje misschien: wij hier in De Studio vinden dat de parochie erg gebaat zou zijn met een afdeling van Les Tartes de Françoise onder de klokkentoren. Dank bij voorbaat, Françoise.

Ik heb een hele week niets gedaan. En dat heb ik in de zon gedaan. Zalig. Twee boeken uitgelezen (Lunar Park! Goed!), BBQ, strand,... hehe. En dan, plots, zat ik in een veel te klein, bedompt lokaal in het UZ voor 4 uur praktijkles. Ugh! Met allemaal mensen die ik niet ken. Eng! EHBO-les hield iets te veel fysiek contact met onbekenden in. Het meisje naast me probeerde dat op te lossen door tijdens de eerste tien minuten vriendjes te worden met mij. Ik had er geen zin in, mijn hoofd begon al te bonzen. Daar kwam nog bij dat onze begeleidster een babyroze bermuda tot over haar knieën droeg. Ouch. Tijdens de stemtraining moest ik samen met 7 onwennige anderen rare muilen trekken om mijn articulatoren op te warmen voor wat komen zou. Wat kwam: een tekst lezen met een kurk tussen je tanden terwijl het kwijl uit je bek loopt omdat je niet kan slikken. Zo leer je kennelijk beter articuleren. 
Nog een goede uitspraakoefening: kloppende koppijn (x3).
Wat denken jullie nu? Iets in de trant van: verwend nest! Een hele week op uw luie reet in de zon liggen en een beetje zagen als ge iets tegen uw goesting moet doen?
Ik geef u gelijk.

Iedereen toerist!

Naast 'dorpsmentaliteit' en 'stadsmentaliteit' bestaat er blijkbaar ook zoiets als 'kustmentaliteit'. Ik hoorde het woord voor de eerste keer op mijn oude school, waar ik tot voor kort stage liep en het werd gebruikt om de schoolgaande zjeugd te omschrijven. Dat die soms precies zon, zee en zand in hun kop heeft. Dat die speels en eigenwijs is, nog meer dan op een ander. Of anders dan op een ander. Raar idee, vond ik eerst. Maar samen met de zon is het begrip gekomen.
Het seizoen is gearriveerd. Alle terrassen zitten vol met toeristen en tweedeverblijvers, in de straten hangt de geur van zee en zonnemelk, en overal hangt een sfeer van vakantie en ongedwongenheid. Werk verdwijnt naar een achterplan. School, dat zijn nu gewoon die paar uren die je moet uitzitten voor je naar het strand kan. Een omzendbrief moest de leerlingen even herinneren aan het verschil tussen schoolkledij en strandkledij. Anders komt het strand wel héél dichtbij. Ja, het heeft wel iets: opgroeien aan de zee.

Viert moeder! Al twee weken proberen ze mij wijs te maken wat mijn mama 'verdient'. Het komt mij de strot uit. Zorg dat je mama mooi kan zijn met het Babyliss-haartooigerief. Na al het harde werk om voor manlief en de kindjes te zorgen, verdient mijn mama wel eens een Senseo-moment. Zeg! Zijn we plots teruggeflitst naar de jaren '50? 

Ons ma zit al 5 dagen in Berlijn en heeft er de tijd van haar leven. Mijn mama verdient een Piper-Heidsieck moment in haar eigen Berlijnse pied-à-terre. Waar ligt dat Euromillions-formulier?

Chicas in oranje

Ge moet niet ver rijden om in een buitenland te komen. Op de dag van de arbeid van dit jaar ben ik met drie andere chica's de Westerscheldetunnel doorgezoefd, om terecht te komen in Zeeland. Kwestie van er eens uit te zijn. Holland de dag na Koninginnedag, het had wel iets. Zeeland is plat, kneuterig en mooi. Zeelanders lijken nog een voorkeur te hebben voor kabouterdorpjes, met kabouterhuisjes en kaboutertuintjes. Een van ons merkte op dat ze een serieus alcoholprobleem zou krijgen als ze hier zou wonen. Maar om te bezoeken is het dus wel plezant. Middelburg viel wat tegen, maar Veere -met het Veerse Meer- was geweldig en in het obligate Vrouwenpolder -daar moesten we toch geweest zijn- was er nog dorpsfeest. In Vrouwenpolder wisten ze heel goed dat wij niet van het dorp waren, alsof we een groot rood kruis op ons voorhoofd hadden dat eens van naderbij bekeken moest worden. Maar vriendelijk waren ze overal.












We hebben ook een vergelijkende test gedaan in het kader van de week van de goeiedag. In Nederland zwaait nìemand terug. In Gent de meeste mensen wel. Ha!

Chasers

Het is hier weer al lang stil, het temmen van kinders vergt veel tijd en energie. Om jullie toch nog enigszins te entertainen, hier een aantal fragmentjes uit The Chaser's War on Everything. Een Australische comedy-reeks die me wat aan Trigger Happy doet denken, maar dan iets subtieler misschien. Funny!





een zacht ontwaken

Jongeren die overgekwalificeerd zijn, lijken daar in de eerste instantie zelf verantwoordelijk voor te zijn. 'Studeren waar je zin in hebt, is prima, maar je moet ook de consequenties dragen', meent Wilson De Pril van werkgeversorganisatie Agoria.

Dat las ik vanochtend in De Morgen. Ik heb me toch eens in mijn bo'ke verslikt. Ik heb niet alleen maar gestudeerd waar ik zin in had, ik heb me vooral laten leiden door waar ik goed in was. Zoveel was dat niet, ik moest niet kiezen tussen slagerij of fysica. Dus ben ik talen gaan studeren. En wees gerust, Mr. De Pril, ik draag er de consequenties van. Toen ik na drie jaar niet langer onderbetaald wilde zijn, had mijn werkgever een oplossing klaar. Ik ben iets gaan studeren waar ik aanvankelijk goesting noch aanleg voor had. Blij te weten dat het allemaal mijn eigen schuld is. En ook blij te horen dat dat voor u allemaal niet zo nodig hoeft te veranderen, en dat ik voor uw part eeuwig onderbetaald zal blijven als ik in de privésector wil werken.
Gatver, zeg.

puberdagen

Bernard Dewulf schrijft in De Morgen over zijn bezoek aan een middelbare school dit weekend. Opendeurdag waarschijnlijk.
Vrijdag was ik zelf ook op mijn oude school. Stage. Ik heb me op die school te pletter gelachen, ik heb er ontdekt waar ik goed in was en waarin niet en ik heb er een beetje voor mezelf leren opkomen. Mijn groeistuipje heeft daar zijn laatste centimeters afgelegd. Ik ging graag naar school, maar ik voelde meer heimwee toen ik Dewulf zijn column las dan toen ik daar rondliep.
Heel eventjes was het alsof ik er nooit was weggeweest. Een heel decennium: zoef, weg. Ik kende er nog blindelings mijn weg. Mijn leerkrachten Engels, Duits en fysica leken niet veranderd. In de lift bedacht ik dat ik deze keer niet moest doen alsof ik kreupel was als ik iemand met gezag tegenkwam. Ik sprak iedereen aan met meneer en mevrouw en in de leraarskamer vroeg ik of ik alstublieft mocht gaan zitten. Dat ze mij daar nog kenden na tien jaar was leuk, al weet ik niet zeker of dat wel zo'n goed teken is.
Ik ben er mezelf ook tegengekomen, letterlijk dan. In de leraarskamer hing een krantenartikel over Folie à Deux, de twee West-Vlamingen breed lachend naar het vogeltje. Mijn tien jaar, gecondenseerd en netjes aan het prikbord. Als dat geen ronde cirkel is.

Phhffff

Phaedra en Pascal, 't is er niks mee. Nondedju. Het was nochtans van Pascal dat ik vond dat hij zo wat de jongere versie van Frans'tje leek. Phaedra is niet teleurgesteld. Ik anders wel. Weken aan het lijntje gehouden worden en wat krijgt ne mens? Eén zinnetje: 'We hebben besloten goede vrienden te blijven.' Van een anticlimax gesproken. Ik ben al blij dat ik niet naar àl die afleveringen gekeken heb. 

oh, the nineties

Er is veel te doen rond de nineties, heb ik de indruk. Ik kan niet langs JimTV zappen of er wordt wel een aflevering van de Super 50 herhaald. De muziek die ze bovenhalen doet me weinig, hoe lang Koen Wauters al meedraait daarentegen... 
Ik heb ze van dichtbij meegemaakt, de nineties. Ik was 16 in '96. Top of mind associaties die ik heb met die tijd zijn lange linnen rokken, écru nep-paardrijbroeken, 2 Fabiola en Eins Zwei Polizei, combats, gigantische salopetten, kickers, Dr. Martens, Mustang Jeansbroeken, patchouli, vanille en gebatikte hemden uit winkels met namen als 'De Witte Uil' of 'De Gouden Mandarijn', Nirvana en CD's van De Afrekening. De wereld was onderverdeeld in rockers, ravers en hiphoppers. Wij waren rockers. 
'96 was een keerpunt: The Prodigy was in ons klaslokaal geraakt, en in zijn kielzog Apollo 440, Daft Punk en White Town. Plots was elektronische muziek niet meer fout. Met No Diggity kwam iets later ook R&B onze wereld binnen. Vanaf toen mocht alles. Rondspringen op Chumbawamba, zwijmelen op Foolish Games, meebrullen met No Doubt en onze B-Hind schudden met Monifah. En dat allemaal in lycra topjes en op onze eerste hakken. En van die Toi Mon Toi-broeken, ja.
Veel blijft er niet van over, behalve hier en daar een kortstondige revival in de vorm van nu-rave, de super top 50 en af en toe een ninetiesparty. Toch is er één ding dat al heel wat komen en gaans getrotseerd heeft en minder vergankelijk is dan, ik zeg maar iets, Dr. Alban. De bootcut. Met dank aan Cimarron, die de bootleg broek in alle kleuren en stoffen tot in de brooklyn bracht. 

woe-woef!

Blijkbaar heb ik een bekende herdershond als naamgenootje. Een BHH als het ware. U lacht toch ook?

Die hond is bekend omdat hij op de poster heeft mogen staan met zijn baasje, een stevig bewenkbrauwde Vlaamse politicus die zijn rechterarm tegen zijn romp moet vastbinden om serieus genomen te worden. Xaro moet iets betekend hebben in het Germaans; wie weet wat precies, mag het me laten weten. Zou het 'winter' zijn? Ik ben niet trots op mijn politieke en germanistische ongeletterdheid, maar ik ben al blij dat ik mezelf niet Blondi heb genoemd. Had ook gekund.
Hoe Xaro juist ontstaan is, weet ik niet meer. Maar het had iets te maken met paaldansen en trancegroepjes met 'featuring' in hun naam. Zoals The Mackenzie featuring Jessy. Alsof The Mackenzie ooit iets betekend zou hebben zonder Jessy, ze hadden het beter Jessy featuring The Mackenzie genoemd. Ik dwaal af. Misschien was Xaro wel de Germaanse godin van discotheekdanseressen en swingcafédeernes. Jeugdsentiment steekt de kop op, dus hier is ze nog eens:

Ik zat dit weekend nog met grote stelligheid te verkondigen dat ik totààl niet beïnvloed word door reclame. Mij zullen ze niet hebben, ha neen! Ik ben toch geen dwaze koe, zekerst? Toevallig zat ik zaterdagavond ook met La Bohème (dat één nummer, weet wel) in mijn kop. Zie ik vandaag toch wel niet dat dat liedje in één of andere bijna-onherkenbare-synthesizerversie-met-'polar light'-effectje gebruikt wordt voor de meest mongoloïde kutreclamespot ever made?! 
Ik ben diep teleurgesteld in mijn hersens, ik weet nog niet hoe ze dat goed kunnen maken.


Boe-hoe

Ik krijg blijkbaar weinig bloemen. Zo weinig, dat ik pas na 3 jaar in De Studio gemerkt heb dat wij geen vazen in huis hebben. Nu staat het boeket dat ik kreeg op de laatste voorstelling van Folie à Deux dus mooi te wezen in een champagne-emmer. 
Voor een  mening over onze zotternij met 2 kan je trouwens hier terecht.


Zoveel. En dat is maar goed ook. Waar zou de wereld naartoe gaan als we mekaar allemaal zouden begrijpen? In godsnaam. Dan zouden we het moeten doen zonder radeloze blikken, niet-begrijpend snuiven, gelaten ge-schouderophaal en vooral zonder de slappe lachbuien als we dan, dames onder elkaar, terugdenken aan dat haargekrab en gezucht.
Ze zouden ons veel te rap door hebben, en waar zitten we dan met ons Groot Vrouwelijk Complot Tegen De Logica?


Als ik er ooit eentje heb en het begint plots zò te doen, dan geef ik het weg.



Ik zal het ook nooit naar Peruviaanse kindertelevisie laten kijken.

Hier gevonden.


Omdat het maar flauw zou zijn om geen post te schrijven over iets waar ik eigenlijk geen bal over te vertellen heb, doe ik het toch. Maar ik heb geen kinders, geen vent van mijn eigen en heb dus slechts een minimum aan domesticale organisatie nodig. In het geïmproviseerde huishouden dat huis houdt onder het dak van de Studio zorgt iedereen zowat voor zichzelf. En als het zo uitkomt, ook voor de anderen. Geen verwachtingen, no pressure. Hoe chaotisch ieders leven hier ook kan zijn, samenleven in de Studio verloopt als het ware organisch. Alles is van iedereen en iedereen doet van alles. De deur van de Studio staat altijd voor iedereen open, wie hier binnenloopt wordt tijdelijk deel van het ménage. 
Ik loop een beetje soft vandaag, dus sta mij toe mijn huisdieren even te bedanken voor het feit dat ze bestaan en Herr Stiefel een gelukkige verjaardag te wensen.


Mannen.
Af en toe word ik er van beschuldigd kieskeurig te zijn. Dat is helemaal niet waar. Er zijn nog mensen die willen wat ik wil. Kijk maar.



Ik heb daar niks aan toe te voegen.

Wijvenweek III


Op de radio werd daarstraks de wonderbra tot 'vrouwending van het jaar' uitgeroepen. Nog in de top 5: stiletto's en de G-string. Fantastische dingen allemaal, maar voor wie zijn ze zo geweldig?
 Als het dan toch week der wijvenblogs is, is dit de plaats en de tijd om de loftrompet af te steken over iets wat alleen vrouwen aangaat: modern maandverband. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door reclame voor maandverband. Ze blijven maar dunner worden, en meer aangepast aan vrouwelijke vormen, en nòg meer blauwe inkt absorberen. En dan die vrouwen op tv die een witte rok aantrekken, salsa beginnen dansen, radslagen op straat doen en beginnen muurklimmen omdat ze Always/Tampax/Vania/... ontdekt hebben, is er ìemand out there die zich daarmee identificeert?
Maar toch: voor die dingen er waren, droeg je een paar dagen per maand plastieken broekjes gevuld met doeken. Als je daarmee kwam aangeritseld, wist iedereen meteen hoe laat het was. Later kwamen er dan van die halve pampers, waarmee je plots 5 cm hoger op je stoel zat.
De productontwikkelaars wezen geloofd en geprezen dat we nu tenminste iets in onze broek kunnen steken dat het ons niet nog lastiger maakt, toch? Hoe dunner, hoe onzichtbaarder, luchtdoorlatender en absorberender, hoe liever. Olé!

Wijvenweek II


Shoppen. Pfff. Wat een vreselijk woord, ik gebruik het zelden of nooit. Het doet me denken aan 'de kids', zoals ze in van die wijvenboekskes beschreven staan. Kleren kopen, winkelen, whatever. Ik doe het weinig, nu al meer dan vroeger. Enkele jaren geleden kreeg ik zelfs een nieuwjaarskaartje waarop stond: 'ik wens je veel nieuwe kleren toe.' Tja, dat zegt wat over mij toen, zeker? Sindsdien is er wel wat veranderd, maar een shopaholic -nog zo'n walgelijk woord- zal ik jamais de ma vie worden.

Kleren passen verstoort de relatie tussen mijn lijf en mij, het confronteert me met mijn eigenaardige verhoudingen. Ik ben klerenwinkels ook altijd heel rap beu: te veel volk, te veel lawaai. Ik vind de verkoopsters meestal trutten omdat zij kunnen dragen wat ik zou willen kunnen dragen. En ik kan nog altijd niet veel geld uitgeven aan kleren.

Maar heel soms, dan stap ik zomaar ineens een winkel binnen, zie iets hangen en denk: gut, dat kan ik misschien toch eens passen. En heel soms staat er dan ineens een schone, goedgeklede madam voor de spiegel. En daarvan word ik dan wel ontzettend gelukkig.

Wijvenweek?!


Voorwaar, ik krijg mijn allereerste stokje toegeworpen van Jim. Een tamponstokje nog wel, want het is wijvenweek. Dat was mij een beetje ontgaan. Hier en daar gaat het over wijvenblogs. Wat is dat eigenlijk, een wijvenblog? Is het een wijvenblog als het door een madam wordt geschreven? Of is een wijvenblog iets wat over breien, schoenen, kinders, shoppen, schoenen, kapsels, koken en schoenen gaat? Ik lees geen Flair, voel me niet op mijn gemak op babyborrels, loop overdag zelden rond met make-up, gebruik pas sinds zeer kort een dagcrème en kan helaas moeilijk hoge hakken dragen. Maar maakt mij dat minder madam? Didn’t think so. Dus: de studio goes pink deze week.

Mijn wijflijf: dat is het eerste thema van deze week. Net als elke andere madam heb ik soms vrede met mijn lijf, soms helemaal niet. Soms zou ik liever 20 cm groter zijn. Soms zou ik graag 10 kilo minder wegen. Soms zou ik graag grote ogen hebben. Een taille. Of een andere neus, een andere kaaklijn, vrouwelijker handen, dunnere armen, smallere schouders. Soms word ik kwaad op mijn lijf als het zich niet gedraagt. Kwaad omdat ik geen doorjager ben. Omdat het vanalles opslaat om het dan op de één of andere, meestal dramatische, manier aan de oppervlakte te laten verschijnen. Kwaad omdat ik het nu eenmaal moet doen met wat er is. Maar mijn lijf wordt vast ook wel eens kwaad op mij, wanneer ik het slecht behandel. Ik zou meer kunnen doen om de relatie tussen mij en mijn lijf wat hartelijker te maken. Dus eigenlijk moet ik daar gewoon niet over zagen.
En dat ik maar 1m61 ben, vind ik meestal niet erg. Dat ik goed voorzien ben van poten en oren, daar kan ik doorgaans ook wel mee leven. Ik heb sproeten en dat vind ik plezant. Mijn haar heeft een kleur bruin waarvan mensen mij soms vragen of het uit een potteke komt, het blinkt en ik heb er genoeg. Dat stress er bij mij op rare manieren uitkomt, is op lange termijn wel gezond volgens de dokter. Ik ben content met mijn kuiten en mijn enkels, en ik heb (nog) geen zwabbergat. Ik heb een mooi en zacht vel. Eens mijn beugel er uit is, zullen mijn tanden ook wel mooi zijn.

Het schijnt dat ik een hoog knuffelgehalte heb. Dat is misschien nog wel het leukste aan dat lijf van mij, dat mijn vrienden het al eens graag goed vastpakken.

Vandaag

Ik ging helemaal naar de Supersoldi om 7 goedkope borden, want daar smijten we mee in Folie (vanaf vrijdag weer te zien in La Barraca). In de regen, met mijn pas geknipt haar. Ze mochten niet breken onderweg, dus ik pakte ze in de Supersoldi goed in in krantenpapier. Boven de kasseien van de Bijlokehof scheurde mijn plastieken zak. Daar kon het krantenpapier niets tegen beginnen. Tot zover de 7 borden, die nu in een kartonnen doos tegen de gevel van café 't Zwart Schaap staan.

Ik ging naar een fancy chocolaterie om een fancy groot paasei te kopen voor mijn collega's morgen. Zo eentje met allemaal kleine paaseitjes in. Ik dacht nog, laat dit nu in godsnaam niet vallen. Ik ben ermee tot aan mijn voordeur geraakt. Ei kapot.
Zo meteen ga ik aan het eten beginnen, met messen en een blender enzo. Schpannend...

The fat lady sings

In theorie ben ik vandaag aan mijn laatste werkweek begonnen. Ook mensen die net een kind hebben gebaard moeten ooit weer aan het werk. En daarvoor schoppen ze een ander van hun stoel. Mij dus, in dit geval. Een beetje een beklemmend gevoel, wel. 

Niet dat er een gapend zwart gat voor me ligt, ik weet al perfect wat ik de volgende drie maanden zal doen: pubers in bedwang houden en blokken. 
Alleen zal ik daar niet voor betaald worden. 

Quitnie

Het gaat niet zo goed met Britney, but hey! Er is Timbaland, dus echt kunnen zingen is geen vereiste meer. En nu moet ze zelfs geen hele dag meer kunnen rechtstaan om een clipje in te blikken, ook daar is nu een oplossing voor:



Volgens mij is Britney stiekem gewoon dood.

Update: het filmpje quit wel. Een videoclip van Britney in Anime. Het was eens iets anders, misschien komt het nog terug.

Vorig weekend was echt fantastisch: een heel weekend in het teken van een paper over cognitivistische instructiestrategieën. Inderdaad, zo keek ik ook toen ik de opdracht las. Maar kijk, deadline is deadline en diploma is diploma, dus een mens als ik gaat er dan ook vollédig voor. Met in mijn achterhoofd de troostende gedachte aan het volgende weekend -dit weekend dus-, dat van mij zou zijn. Een hele zaterdagnamiddag -in de voormiddag was er wel nog even les, zomaar een heel weekend voor uzelf, dat is wel heel veel gevraagd- en een héle zondag voor mijzelf. En vanavond is er een klein feestje bij ons in de Studio, met allemaal mensen die ik veel te weinig zie. Dat ging dus allemaal kweenieoewijsdemaxenal zijn.

En dan ben ik godverdomme ziek.

Een leuk filmpje van mijn favoriete dames dan maar, omdat het toch niet allemaal kommer en kwel moet zijn:

Gezocht: sloef

Hoe kan een mens nu 1 sloef kwijt geraken? Ik ben tot veel in staat, vooral als het over dingen verliezen gaat, maar dit overtreft alles. En ik mis ze, mijn fleecen sloefke. Ik draag graag sloefen: als ik thuis ben, ben ik huiselijk. Dus loop ik nu maar een beetje debiel rond met 1 sloef, dan heb ik toch 1 gezellige voet. 

Ze kwamen trouwens van de A.S. Adventure, mijn sloefen. Een winkel waar ik verder niet zo hoog mee oploop wegens volgestouwd met 'degelijke kleren', zoals  broeken die je kort, middellang en lang kan dragen, en jassen die je kan omturnen tot slaapzakken, waterdichte sokken en microfiberen, ademende bodysuits. Het was ook in de A.S. Adventure dat ik voor de eerste keer crocs zag. Need I say more?
Maar die sloefen dus, dat was liefde op het eerste gezicht. Zoals een triestige, single vijftiger de liefde van zijn leven vindt in een Moldavische bruidencatalogus, zo zag ik ze in een advertentie in de Streekkrant en ik dacht: tjee, die wil ik wel.  Een uur later kwam mijn ma thuis met een kleine verrassing. Telepathie, mensen.
En nu ben ik er dus 1 kwijt. Nergens te vinden. Ik treur, met een killig, leeg gevoel ter hoogte van mijn linkervoet.
Raar woord ook: 'sloef'.

ISSUES

Ik dacht zo

...laat ik even op mijn blog melden dat ik keihard geslaagd ben voor mijn examens. Dan kunnen jullie weer verder met jullie leven.

Drets

Elke keer denk ik: nu zal het er wel mee gedaan zijn. Ik heb er al weer maanden niets meer over gehoord, fin de carrière is eindelijk gekomen. Je kan toch geen jaren net onder de oppervlakte van het BV-schap blijven spartelen, in al die jaren misschien 5 keer iets presteren dat het vermelden -volgens zeer bedenkelijke breinen- waard is en toch nog als het citeren waard beschouwd worden?

En dan komt hij TOCH weer bovendrijven. Ik sla een of ander lokaal reclameblad met hier en daar een 'artikel' in, open en he's staring right at me: Nicky Vankets vergaat niet. 


Een van die prestaties is wel de zalige costumerie in dit clipje, het moet gezegd.


foliekes

De kop is er af, van onze mini-reeks hernemingen, en ik ben opgelucht te mogen melden dat we het nog kunnen. Na een dikke week flipperkast in mijn hoofd en borstkas en bijhorende huidprobleempjes, hebben we Folie à Deux gespeeld op het Nagt-festival in Knokke. We hebben dat goed gedaan, en ik hoef zelfs niet 'al zeg ik het zelf' te zeggen.

Naar aanleiding van Nagt hebben we met ons stuk ook de interesse van de West-Vlaamse pers gewekt. Ja, want er zitten West-Vlamingen in het collectief. 5 van de 7 podiumdieren waren te negeren want van Gent. Alles voor mijn 5 minutes of fame natuurlijk, maar ik blijf het wat belachelijk vinden. Die journalist vroeg me ook of ik nog geen nare ervaringen had gehad met 'die groepering die vindt dat er te veel West-Vlamingen in Gent zitten.' Zucht.

In De Morgen stond ook al een artikel over West-Vlamingen in Gent, die zich bedreigd voelen door de NGA omdat ze bij de bakker uitgescheten werden voor vuile Westflut. Een bakker die zijn klanten uitscheldt omdat hij zich gesteund denkt door een fictieve achterban: ik weet niet of ik het grappig of triest moet vinden. De wereld is zijn gevoel voor humor aan het verliezen. Ik moet een beetje denken aan Sonneveld zijn vrolijke Amsterdammer: 'Nou fraag ik u af, meneer Sjonneberg, waar is de Gulle Lach heden ten dage gebleven?'


Update: mooie foto's van de Folies in actie (klik op de slideshow).


Naald en draad, lijm, papier en karton horen NIET bij mij. Waarom dingen zelf in mekaar prutsen als je ze in de winkel kan kopen, nee? Aber vandaag heb ik dus gewoon een boek gemaakt. Een heel boek. Ikke. Nog iets om in het lijstje dingen die ik kan maar nooit meer zal doen te zetten. Het leukste is eigenlijk dat het dient om aan flarden gescheurd te worden, live on stage, en dat ziet er geweldig uit!

Vrijdag spelen we opnieuw Folie à Deux, op het Nagt festival in Knokke. Nog een kleine week om te repeteren, en vandaag was dag van de handenarbeid in de Barak. Oud decor eruit, nieuw decor erin. Er is gesloopt, gesleept, gestofzuigd, geklopt, gezaagd, geschroefd en geprutst dat het een lieve lust was. En intussen heb ik dus aan de zijlijn zitten boekbinden. Het was een leuke lange dag en het resultaat mag er zijn. We hebben weer een hypnotiserend hip decor, en het is verplaatsbaar deze keer. Ik ben ook een paar nagels kwijt, merk ik nu, en ik begrijp beter waarom mensen zich engageren in het verenigingsleven. De angst om de controle over mijn agenda te verliezen heeft me er altijd van weerhouden om er de lol van in te zien.

En zaterdag heb ik EINDELIJK een nieuwe gsm gekocht. Bij the Phone House nog wel, in weerwil van wat ik daarover bij Brutin al had gelezen. Ik was eerst, met dat stukje in gedachten, doorgewandeld naar de Bel Company, maar daar stond wat zonnebankbeleg in pak debiele commentaar te geven op alle lelijke mensen die de winkel passeerden. Kwam niet sympathiek over. Eender hoe, een gsm willen kopen op zaterdagnamiddag is slecht voor de tolerantie. Toch voor die van mij. Er kunnen zo veel gsm's op een vierkante meter muur tentoongesteld worden dat je voortdurend over andere mensen heen moet kruipen om te zien welk machien je wil. En dan moet je je voorbereiden op het 'puur informatieve' vragenuurtje over je abonnement en beltarieven, je wapenen tegen verzekeringsgemem en accessoire-bullshit en verdragen dat de verkoper laat doorschemeren dat hij je defensieve houding tegen het verkoopsgelul niet apprecieert. Hij apprecieerde natuurlijk wel dat ik al helemaal zelf uitgedokterd had welke telefoon ik wou en dat hij geen honderd modellen meer moest demonstreren. Soit, nu heb ik weer een gsm die ik kan gebruiken zoals het hoort: ver weg van stopcontacten en langer dan 2 minuten aan een stuk. Ik ben content.

Foto van de week: ik was op zoek naar een foto van Patrick uit Spongebob met netkousen aan, en toen vond ik deze van een andere Patrick. Hij ziet eruit alsof hij netkousen zou kunnen dragen.

Davy Brocatus draagt ook Hoya glazen!


Er is eindelijk weer plaats voor happy thoughts in mijn hoofd! Nu er een einde gekomen is aan de agenda-stress, mijn laatste paper binnen is, mijn vuurdoop voor de klas in het verleden ligt en er op het werk ook weer ademruimte is, is de wereld weer een grote groene weide met plaats voor momenten waarop ik gewoon op mijn fiets kan springen om bij een ander naar TV te gaan kijken. En om te koken. En misschien ook om mijn kamer op te ruimen. Die ziet er uit alsof er een bureaucraten-oorlog heeft gewoed (Mijn systeem heeft meer papier! - Nee, niet waar, het mijne, kijk maar! Ik smijt er mee naar uw kop! - Ha! Wacht maar, eat this, papier in uw muil! - OH! Nu ga ik naar de winkel om een doos Xerox-papier, en ik smijt het hier gewoon in het rond! - ...). Ik zou er een foto van kunnen publiceren, maar dat doe ik niet. Ik publiceer liever dit:



Woehahahaha! Als dat geen goede campagne zou zijn. In ieder geval minder angstaanjagend dan die mensen van de NMBS-veiligheidsdienst die tegenwoordig in Gent Sint Pieters 'een oogje op mij hebben'. Brrrrrr. Nog erger dan dat 'donderdag is veggiedag'-gedoe. Ik heb zonet een grote, vettige braadworst gegeten om te vieren dat het donderdag is. Verder heb ik nog geen vlees gegeten deze week, uit solidariteit met Phaedra. Die eet ook geen vlees en dat zal heel Vlaanderen geweten hebben. Geweldig programma wel, Wie Wordt De Man Van Phaedra. Het heeft me in ieder geval geïnspireerd voor mijn volgende shampoo-aankoop: ofwel Pantene (voor Phaedra-haar), ofwel Timotei (voor Martine-haar, hopelijk komt met het haar ook het ultra-sexy accent mee.). Ik was eigenlijk vergeten dat Timotei bestond, maar ze verkopen dat dus nog altijd. En waarlijk, één van de kandidaten doet me kei-hard aan Frans'tje denken. Ongetwijfeld volgt er later meer daarover.

Sommige mensen lijken gewoon op elkaar. Aanschouw en zoek de zeven verschillen:

Is PP Michiels de ex-vrouw van Eva Pauwels? YEAH, SOUL SISTER!!!




Dit vind ik dus hilarisch.

funny pictures



En via Jim ben ik bij De Bitches aanbeland, waar ik dit vond. Geweldig! De eighties have reached India, of waar het ook vandaan komt... Schwung! Yeah! En ja, ik vind de ondertitels ook grappig.


Nu ik zelf ook voor heb dat de flyer voor het geweldige NAGT onzichtbaar is, heb ik hem maar verwijderd. Jammer wel, want hij is mega-cool. Check de site, zou ik zeggen!

En wijl ik hier toch ben: ik heb vannacht maar liefst twee keer gedroomd dat ik in mijn eigen vingers sneed. Waarvan 1 keer met een blender. Omen, or not omen?

Eigenlijk heb ik hier geen tijd voor, maar ik heb een urge to write.
Conquer your fears, daar doe ik niet echt aan mee. Als een mens ergens bang voor is, heeft dat meestal een reden, zeg ik altijd maar. Mij zal je dus niet rap ergens ondersteboven aan een brug zien hangen met alleen maar een elastiekje rond mijn enkels. Of 's nachts in een bos zien rondwandelen.
In oktober heb ik me zomaar eventjes in de lerarenopleiding gesmeten. Een beetje blindelings, misschien. Die stagelessen waren toen nog zorgen voor morgen. Maar hoe dichter ze kwamen, hoe meer ik het in mijn broek deed. Echt. Ik hou niet zo van puberende schoolkinders. Ze zijn luid en onvoorspelbaar en, ergst van al, they smell fear. Dus lach maar, ik was (was!) bang om voor een klas te staan. En dus ook extreem nerveus, de allereerste keer dat ik effectief een les Engels moest geven.

Gelukkig heb ik een gave. Ik zie geen dode mensen, neen. Maar wel heb ik blijkbaar de gave om, zelfs als ik bijna uit mijn kleren bibber van de zenuwen, er toch nog redelijk rustig en beheerst uit te zien. Zeer vreemd. Op verschillende momenten in mijn leven waarop ik zenuwachtig behoorde te zijn (mondelinge examens, eerste werkdagen, eerste stagedagen, een zeldzame sollicitatie...) kreeg ik het volgende te horen: 'Ben jij niet zenuwachtig?'. En dan zeg ik: 'Mega, echt keihard, ik heb het gevoel alsof ik niet meer met mijn ogen kan knipperen'. En dan komt er ALTIJD: 'Amai dat is er toch niet aan te zien.' Ik stotter niet, ik zweet niet en ik bibber niet. Ik krijg wel migraine en eczema van stress, maar dat ziet niemand. Dat is goed als je voor een klas staat. Anders eigenlijk ook.

En zo kom ik na die compleet overbodige omweg terug bij de reden waarom ik aan dit stukje begonnen ben. Ik ben niet meer bang om voor een klas te staan. Ik heb het gedaan en wat moest gebeuren is gebeurd: het ergste. Ik heb met mijn mond vol tanden gestaan en ik heb shit gezegd voor 15 onschuldige kinderoortjes. Maar ik heb het overleefd, de wereld is niet vergaan, er heeft niemand geroepen: 'Hoe durf jij voor een klas te staan, jij didactisch onverantwoord creatuur!?!?'. Angst overwonnen.

En nog even voor de goede orde: ik sta alleen met mijn mond vol tanden in extreme situaties, zoals wanneer ik een veel te moeilijk examen afgelegd heb de dag voor ik drie uur na elkaar les moet geven. Voor de eerste keer. Na veel te weinig slaap. Just saying.

Nu Xaro de fakkel tijdelijk heeft doorgegeven, wil ik uit respect toch even wat trash brengen. Deze keer niet over het medium teevee, hoewel ik echt uitkijk naar Phaedra’s queeste naar een man, vanaf maandag op de buis. Oh opwinding, vaarwel nachtrust!

De geschreven media. Magazines zijn er iedere week en zijn telkens ongeveer even dik. Da’s op zich al vreemd, want niet altijd is het glamournieuws even spannend. Volgens mij zijn er evergreens, die ten gepaste tijde als joker worden ingezet om de bladen te vullen.
Gesprekken op redacties: “ja, we hebben hier nog een halve lege pagina. Snel, iets over een celeb” Ofzo.

Ik heb er zelfs een lijstje van gemaakt voor jullie. De lijst is lang, maar die evergreens zijn dan ook een nooit ophoudende carrousel.

- Huwelijk Madonna onder zware druk
- Björk valt fotograaf aan op vliegveld
- J.Lo zwanger van tweeling?
- Nicole Kidman zwanger?
- Heidi Klum zwanger!
- Paris Hilton naar de gevangenis
- Jennifer Aniston zwaar gekwetst
- Kim Kay herstelt van zware ziekte
- Brangelina adopteren een weeskindje
- Brangelina gesplit?
- Nicolas Pfaff: “ik bedrieg Debby niet”
- Nicolas Pfaff: “ik ben geen homo”
- Freddi di Bono en Evi nog steeds stapel op elkaar
- Belle Perez: “Ik heb Spaans bloed in de aderen”
- Pete Doherty aan het afkicken
- Kate Moss aan de drugs
- Kate Moss maakt comeback
- Elton John geeft een feestje
- Posh verandert van kapsel
- Posh schrikwekkend mager
- Beckham bedriegt Posh
- Prins Laurent rijdt te snel
- Mathilde is zwanger
- Britney is de teugels kwijt
- Naomi is agressief en heeft losse handjes
- Naomi werpt met haar gsm
- Clément zoon van Laurent?
- Angelina bezoekt weeshuis
- Brigitta Callens vindt spirituele zelf
- Ann Van Elsen doctoreert in reputatiemanagement
- Lady Di vermoord?
- Butler Lady Di komt met bekentenissen voor de dag
- Prins Harry choqueert
- Prins Harry zakt zwaar door
- Prins Harry en Chelsey uit elkaar
- Prins Harry en Chelsey weer bijeen
- (twee bovenstaande items zijn ook van toepassing op Jude Law en Sienna Miller)
- Betty wil in de politiek
- Véronique De Cack: “mijn borsten zijn écht”
- Véronique De Cack: “Sébastien is de man in mijn leven”
- Maxima en Willem-Alexander dolgelukkig met dochtertje
- Kevin Federline wordt vader
- Dennis Black Magic in de problemen
- Els De Schepper vindt zichzelf
- Ingeborg geeft licht
- Nicole en Hugo: “zo gelukkig zijn we samen!”
- Lindsey Lohan rijdt in de struiken
- Danny Mommens: “ik ben clean”
- Els Pynnoo: “ik ben zo content met mijn beestjes”
- Michaël Jackson failliet?
- Herr Seele heeft driehoeksverhouding
- Liz Taylor trouwt

Vul zelf maar aan… ook andere nieuwscategorieën zijn van toepassing:
- Pakistan brandt
- Justine Henin staat op één
- Justine Henin heeft koortsblazen
- ...

Wederom Blonte Carré, glamourqueen en boekskesverslaafde

Changement

Ons aller bloggastvrouw bevindt zich na de winterslaap in blokperiode.

Groot was telkens mijn teleurstelling dat er geen nieuwe berichtjes
meer werden gepost. Maar Jonkvrouwe Xaro, gekenmerkt door mondigheid
en assertiviteit, gooide de bal terug. "Wil jij de blog niet
overnemen? Voor even"

In select gezelschap vind ik het helemaal niet erg om mij te
profileren als the noise of Europe. Maar virtueel en digitaal?
Waarover moet ik schrijven?
Er gebeurt genoeg in mijn leven, daar niet van, maar wie heeft daar
zaken mee? Hoe raar het mag overkomen, ik ben daar nogal schuchter voor. Daaruit moet ik ook concluderen dat bloggen echt niet simpel is.

Gelukkig is Tim ook bereid om er een duo-presentatie van te maken.
Mijn respect voor Xaro groeit alleen maar. Ze hielp ons al op weg en
gaf de zoekwoorden waarmee mensen op deze blog terechtkwamen. Check
this:

- "Dit is mijn wens" de kleine zeemeermin
- Tania Dexters wordt geneukt
- Heb ik een diploma nodig om een tearoom te openen?
- Geile jappen
- Michel follet
- Gitaar spelen met acrylnagels
- Loskomende tanden koffie
- Meisjes gezocht eroswing

Onvoorstelbaar toch? Om het met de woorden van een wijze man te
zeggen: "in wa veur ne weireld leevn waa nau toech" (Swa Backeljau)

Wie wil mag met bovenstaande termen een gedicht maken, een operette,
een Gesamtkunstwerk...

In ieder geval houden we u samen verder op de hoogte met verse
roddels, nieuwe leugens, bakken onzin en gezever. U leest toch mee? U
post toch ook een comment?

De Blonte Carré (de enige echte)


 

Copyright 2006| Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger Beta by Blogcrowds.
No part of the content or the blog may be reproduced without prior written permission.