De Blonde Carré vertelde mij gisteren dat ze 's nachts was wakker geworden met het gevoel alsof ze helemaal verlamd was. En ik vond dat geweldig, want ik kom dat ook af en toe eens tegen. En als ik dat aan anderen vertel, zitten die mij meestal heel vreemd te bekijken.
De allereerste keer zat ik al op kot. Ik werd wakker en had het gevoel dat ik boven mijn bed zweefde, maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik IN mijn bed lag en dat ik ook nog eens van op mijn bureau naar mezelf zat te kijken. En ik kon niet bewegen, geen geluid uitbrengen, niks. Met alle wilskracht die ik in mijn lijf had. En een mens die half slaapt is niet in staat om dingen te plaatsen, laat staan te relativeren. Daar zijn maar twee lettergrepen voor: sca-ry.
Sindsdien heb ik dat nog wel een paar keer gehad. Het blijft eng. Elke keer denk ik dat ik versteend ben en dat iedereen zal denken dat ik dood ben. Maar ik ben geen freak. Het bestaat, want er is een wikipedia-pagina over. Het zou met XTC te maken hebben: ik heb zelfs nog nooit XTC van dichtbij gezien. En er zijn blijkbaar ook mensen die denken dat ze door aliens ontvoerd zijn. Ik sluit niet uit dat onze Blonde Carré de interesse van aliens gewekt zou hebben, maar ik had de link nog niet gelegd. En dat van die op seks beluste demon zegt mij ook niks. Maar verder: herkenbaar! Angst: check. Vreemde aanwezigheid in kamer: jup, al kan dat dus ook die van mezelf zijn. Druk op borstkas: alsof er een vliegtuig op me ligt. En vooral: het gevoel volledig verlamd te zijn. Nog geen wimper kunt ge bewegen, dan.
Freaky stuff, dat ik het u zeg.
Freaky stuff, dat ik het u zeg.
Labels: narcolepsie, slaapverlamming
5 reacties:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
drinkt misschien wat minder?!
Valere
Normaalgezien spot ik steeds met mensen die op zo'n post massaal reageren met het commentaar "ik heb dat ook", zeker als er nog een overdaad aan uitroeptekens aan te pas komt. Vandaag is het echter sterker dan mijzelf. Incubus-induced infantilism?
Ergo: "Ik heb dat ook!!!!!"
Enfin, het plotse wakker worden en niet meer kunnen ademhalen. Hallucinaties komen er niet aan te pas en paniek al evenmin. Ik vrees dat ik te lui ben om te panikeren. Ik wacht gewoon rustig af tot wanneer nijpend zuurstoftekort ervoor zorgt dat de overlevingsreflex van mijn lichaam mijn longen toch nog in gang steekt.
Mijn ma "heeft dat ook!!!", trouwens. Misschien een erfelijke afwijking? Zoals mijn rare duim die achterover kan plooien (see it to believe it), dat heb ik ook van haar. En volgens mijn lief ook mijn bij wijlen zeer zure gezichtsuitdrukking.
Een op seks beluste demon? Daar kan ik mij nochtans dingen bij voorstellen. *wink wink nudge nudge*
Dat ge-wink en ge-nudge is er toch altijd te veel aan, he jong.
En Bert, wat gij hebt dat heb ik elke morgen. Mijn hart begint pas te kloppen als ik koffie binnen heb.
Awel nu da ge zegt, dat heb ik nu ook sé. Het tegenovergestelde van slaapwandelen. Wel schrikken, alleen val of schuif ik dan vaak erna uit bed zodat er dan weer meteen over is.
Merci voor winkilink