activate!


Remember de oproep die ik eind oktober deed om allemaal de aura-gammastralen-telepathische golfstromen te bundelen teneinde mij aan een job te helpen? En dat ik toen ook echt aan een job ben geraakt? Kunnen we dat nog eens herhalen aub? Morgenvoormiddag bijvoorbeeld? Eeuwige dank zal jullie deel zijn.

Ja dus.

Gent Magazine vraagt of we er klaar voor zijn, voor de nieuwe Blaarmeersen. Het zal wel zijn! De Studio ligt namelijk niet alleen dicht bij de betere buurtslager, maar ook vlakbij De Blaarmeersen. En in tegenstelling tot veel mensen haal ik mijn neus daar niet voor op. Misschien heeft het iets met mijn kustelijke afkomst te maken, maar als ik moet kiezen tussen een koer waar maar twee uur zon op schijnt en een domein met gras, zand en water, dan weet ik het wel. Een heel jaar hebben ze gerenoveerd aan de Gentse Plage Tatoeage en ik ben zo blij als een onnozel kind met dat groter strand, die familieglijbaan, het piratenschip en een beachvolleyplein (waar ik gewoon naar ga kijken, uiteraard). Dus laat nu maar komen, die zon! Ow yes, we lurrve Stad Gent!

alles is perceptie

Spleetoog, Chineesje, katoog,... allemaal bijnamen voor mensen die niet bepaald grote ogen hebben. En die hoor ik nu al iets meer dan 27 jaar. Toen ik nog in de voiture lag, vroeg een vriendelijke dame zelfs: "Oh, iest een vremd?" Allemaal goedbedoeld natuurlijk, laat daar geen twijfel over bestaan, maar ik ben me dus wel bewust van mijn beperkingen inzake de meewarige-koeieoogopslag-die-zijn-doel-zelden-mist.
Zegt er mij gisteren toch wel iemand met grote overtuiging dat ik grote ogen heb?! Great! Ook al weet ik keihard dat het niet waar is, ik ben blij dat de perceptie dan toch niet helemaal eenduidig is. Dank u, zotte specht!

Sinds 15u45 ben ik 27 jaren in de wereld. 

20 jaar geleden was verjaren op een woensdag een feest. Dan kwamen de vriendjes spelen op de dàg zèlf van je verjaardag. Nu sta ik enkelhoog in de javel de keuken te schuren. Banaliteit heeft geen oog voor verjaardagen. Gelukkig bestaat er zoiets als luide muziek. Eighties, yeah! 

Toen ik in januari op drie dagen tijd 5 lessen moest voorbereiden, een cursus rechten voor leerkrachten van buiten blokken en nog een dagje werken, dan lukte dat. Blokken was nog nooit zo snel gegaan, behalve de week erna toen ik me van een kater en een huizenhoog schuldgevoel moest zien te ontdoen door te blokken tot de stoom uit mijn oren kwam. Wat ik toen neergezet heb, leek bijna een sportprestatie. O, hoe keek ik uit naar nu, het moment waarop ik TIJD zou hebben om te studeren. En dat ik ALLEEN maar zou moeten studeren. 
Het is zover. Het is nu. Hoe komt het dat ik nu niet zo supersonisch snel kan blokken? Moet ik mij nu echt als een opgejaagd konijn voelen om er een beetje tempo in te steken? Wil er iemand met een zweep naast mij komen staan? Aub?

Fuck You

Ik ben zo vreselijk slecht gezind vandaag
ik lijk wel de mensgeworden Fuck You van de Week

onder onze toren

Senioren zijn als speurhonden: ze weten de beste prijs/kwaliteitsverhoudingen altijd te vinden. Zie je in een restaurant veel paarse spoelingen zitten? Twijfel niet en vervoeg hen. 
Toevallig woon ik in een buurt die grotendeels bevolkt wordt door senioren die weten waar het goed is. Dankzij hen overleven er heel wat goede bakkers, natuurslagers en delicatessenzaken 'in de parochie' de druk van de goedkopere supermarkt. En omdat ik nu wat meer tijd heb dan pakweg een jaar geleden, doe ik met hen mee. Het laatste jaar heb ik elke bakker, slager, traiteur en superette afgedweild. Nu weet ik waar ze het lekkerste roggebrood hebben, bij welke slager ik mijn steaks moet gaan halen, dat de paté hier beter is dan die van aan de overkant en welke winkel open is op de meest onmogelijke momenten. En al dat verse lekkers is slechts 5 minuten wandelen van mij verwijderd. Volgens mij draagt dat bij aan een hogere levenskwaliteit. 
Eén werkpuntje misschien: wij hier in De Studio vinden dat de parochie erg gebaat zou zijn met een afdeling van Les Tartes de Françoise onder de klokkentoren. Dank bij voorbaat, Françoise.

Ik heb een hele week niets gedaan. En dat heb ik in de zon gedaan. Zalig. Twee boeken uitgelezen (Lunar Park! Goed!), BBQ, strand,... hehe. En dan, plots, zat ik in een veel te klein, bedompt lokaal in het UZ voor 4 uur praktijkles. Ugh! Met allemaal mensen die ik niet ken. Eng! EHBO-les hield iets te veel fysiek contact met onbekenden in. Het meisje naast me probeerde dat op te lossen door tijdens de eerste tien minuten vriendjes te worden met mij. Ik had er geen zin in, mijn hoofd begon al te bonzen. Daar kwam nog bij dat onze begeleidster een babyroze bermuda tot over haar knieën droeg. Ouch. Tijdens de stemtraining moest ik samen met 7 onwennige anderen rare muilen trekken om mijn articulatoren op te warmen voor wat komen zou. Wat kwam: een tekst lezen met een kurk tussen je tanden terwijl het kwijl uit je bek loopt omdat je niet kan slikken. Zo leer je kennelijk beter articuleren. 
Nog een goede uitspraakoefening: kloppende koppijn (x3).
Wat denken jullie nu? Iets in de trant van: verwend nest! Een hele week op uw luie reet in de zon liggen en een beetje zagen als ge iets tegen uw goesting moet doen?
Ik geef u gelijk.

Iedereen toerist!

Naast 'dorpsmentaliteit' en 'stadsmentaliteit' bestaat er blijkbaar ook zoiets als 'kustmentaliteit'. Ik hoorde het woord voor de eerste keer op mijn oude school, waar ik tot voor kort stage liep en het werd gebruikt om de schoolgaande zjeugd te omschrijven. Dat die soms precies zon, zee en zand in hun kop heeft. Dat die speels en eigenwijs is, nog meer dan op een ander. Of anders dan op een ander. Raar idee, vond ik eerst. Maar samen met de zon is het begrip gekomen.
Het seizoen is gearriveerd. Alle terrassen zitten vol met toeristen en tweedeverblijvers, in de straten hangt de geur van zee en zonnemelk, en overal hangt een sfeer van vakantie en ongedwongenheid. Werk verdwijnt naar een achterplan. School, dat zijn nu gewoon die paar uren die je moet uitzitten voor je naar het strand kan. Een omzendbrief moest de leerlingen even herinneren aan het verschil tussen schoolkledij en strandkledij. Anders komt het strand wel héél dichtbij. Ja, het heeft wel iets: opgroeien aan de zee.

Viert moeder! Al twee weken proberen ze mij wijs te maken wat mijn mama 'verdient'. Het komt mij de strot uit. Zorg dat je mama mooi kan zijn met het Babyliss-haartooigerief. Na al het harde werk om voor manlief en de kindjes te zorgen, verdient mijn mama wel eens een Senseo-moment. Zeg! Zijn we plots teruggeflitst naar de jaren '50? 

Ons ma zit al 5 dagen in Berlijn en heeft er de tijd van haar leven. Mijn mama verdient een Piper-Heidsieck moment in haar eigen Berlijnse pied-à-terre. Waar ligt dat Euromillions-formulier?

Chicas in oranje

Ge moet niet ver rijden om in een buitenland te komen. Op de dag van de arbeid van dit jaar ben ik met drie andere chica's de Westerscheldetunnel doorgezoefd, om terecht te komen in Zeeland. Kwestie van er eens uit te zijn. Holland de dag na Koninginnedag, het had wel iets. Zeeland is plat, kneuterig en mooi. Zeelanders lijken nog een voorkeur te hebben voor kabouterdorpjes, met kabouterhuisjes en kaboutertuintjes. Een van ons merkte op dat ze een serieus alcoholprobleem zou krijgen als ze hier zou wonen. Maar om te bezoeken is het dus wel plezant. Middelburg viel wat tegen, maar Veere -met het Veerse Meer- was geweldig en in het obligate Vrouwenpolder -daar moesten we toch geweest zijn- was er nog dorpsfeest. In Vrouwenpolder wisten ze heel goed dat wij niet van het dorp waren, alsof we een groot rood kruis op ons voorhoofd hadden dat eens van naderbij bekeken moest worden. Maar vriendelijk waren ze overal.












We hebben ook een vergelijkende test gedaan in het kader van de week van de goeiedag. In Nederland zwaait nìemand terug. In Gent de meeste mensen wel. Ha!


 

Copyright 2006| Blogger Templates by GeckoandFly modified and converted to Blogger Beta by Blogcrowds.
No part of the content or the blog may be reproduced without prior written permission.