studio54

Het land stuikt in mekaar en dit blog precies ook. Oh, wat een vergezochte vergelijking. Die zag u zeker niet aankomen?

Feit is dat ik me voorgenomen had om niet over mijn werk te bloggen. Ik wilde blijven bloggen over kleine onnozeliteiten die je alleen maar bedenkt als je tijd hebt om een uur wezenloos voor je uit te staren. Dat doe ik nu nooit meer. Maar ik mis mijn blog. Dus de regels zijn veranderd: ik schrijf over mijn werk.

Beginnende leerkracht zijn is zwaar. Het fijne is dat je veel collega's hebt die je allemaal begrijpen. Die weten hoe het voelt om je 20 uren per week bloot te stellen aan potentieel meedogenloze kritiek en hoe het voelt om in een dip te zitten en zeker te weten dat de  pubers voor je dat aanvoelen zoals een kat aanvoelt dat er net niet meer genoeg leven in een muisje zit om er nog fijn mee te spelen. Die net zoals jij uitkijken naar de vakantie en je erop wijzen dat de langste periode zonder vakantie dan al overbrugd is. En dat die daar net zo opgelucht over zijn als jij, groentje dat denkt dat de anderen alles al voor mekaar hebben. 

En ik leer bij. Blijkbaar ben ik een freak geweest, mijn hele schoolperiode lang. Er was vrij veel dat mij kon boeien, ook al kon ik er niks van. Ik deed mijn best, ook al wist ik op voorhand dat er toch een buis zou volgen. Ik had nog niet het gevoel dat ik al wat ik wil weten ook wel zelf kon vinden en opzoeken. Ik was waarschijnlijk ook gewoon niet kritisch genoeg. In 10 jaar tijd is er veel veranderd en ik pas me aan. Maar als het mij soms al moeite kost om hen te kunnen volgen, wat moet dat dan niet zijn als je 50 bent? Dat is misschien de enige voorsprong die een bleuke kan hebben op veteranen. Voor de rest is het dit jaar niet meer dan het hoofd boven water houden.