Wow, ik passeer al ongeveer tien dagen langs een stuk marspepein. En dat stuk is nog altijd niet op, weg, verschwunden. Dat is een klein mirakel, als je bedenkt dat ik ooit stiekem de hele sinterklaasmarsepeinvoorraad in mijn strot heb gestoken voordat iemand anders de kans had gehad om er nog maar naar te kijken.
Zelfbeheersing, I has it. Tegenwoordig toch.
9 reacties:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
bah, wie eet er nu graag marsepein! moest da bij mij liggen, ligt dat er een hele eeuw totdat de fungus het verslonden heeft.
grieks sletje
Hmm, wat heb ik nu zin in een stukje marsepein. Thanks...
I luuurrve marsepein!
Anders wil ik graag jouw stuk komen opeten, kwestie van het nog gemakkelijker te maken om aan de verleiding te weerstaan.
Ja, hey, ho, dit is ook het eerste dat ik hier over hoor. Dan vind ik toch dat _ik_ haar stuk mag opeten.
Xaro eet gewoon die marsepein op! Anorexia-mens
Waar in die post vraag ik wie dat stuk wil opeten?
Ah.
Toch eens uittesten. Ik geloof dat zo maar niet. Ik heb namelijk met mijn eigen ogen gezien welke aanzienlijke voorraad er verdwenen was in een recordtempo. Tot vorig jaar toch nog zou de hond van Pavlov jaloers geweest zijn op de hoeveelheid geproduceerd kwijl bij de ontdekking van een marsepeinen worstje (ochot). Dit natuurlijk gepaard met licht uitpuilende ogen en een hoog gekir.
Die marspepein kan alleen maar een minderwaadige variant zijn van de enige onvervalste marsepein.
Conchitta
Neenee, echte marsepein. Grote blok, geen mannekes, geen kleurstof en geen chocolade errond.
Maar geen nood, het laaste stuk verdwijnt in mijn bek wijl ik dit typ... Mmm.
Dus deze post is zonet volledig overbodig geworden?
In tegenstelling tot de rest! OJO.