Mijn spiegelbeeld keek vandaag naar mij met de blik van een leerkracht. Streng, moe en gedecideerd. Het leek op het spiegelbeeld dat ik normaal zie in het raam van een voorbijrijdende trein, waarin elke mottige trek wordt uitvergroot: elke lijn in je gezicht, elke zwelling boven en onder het ooglid wordt uitvergroot en het lijkt alsof je grijs bent. Maar de laatste dagen zie ik er ook in de spiegel uit zoals mijn lelijke treinraamspiegelbeeld: gezwollen ogen, strenge rimpel in voorhoofd en een trek rond mijn mond die op uiterste alertheid duidt.
Ze zeggen dat als je je gezichtsspieren in een lach dwingt, je dan vanzelf vrolijk wordt. Het omgekeerde is dus ook waar. Als je er streng en rechtdoorzee uitziet, dan word je dat ook. Het heeft zijn voordelen, uiteraard, maar dat is toch niet helemaal de leerkracht die ik wil worden. Nog niet. Tijd voor congé dus, dat mijn gezichtsspieren kunnen ontspannen.
2 reacties:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
ma poeptje toch, je mag er wel niet uitzien als een zuurpruim e. je hebt nu al geen pijpmondje meer meer, je moet het niet vervangen door een pruim.
mis you
grieks sletje
Aha, daarom krijgen leraars zoveel vakantie ;o)
Sterkte, Xarootje. Ik zou het nooit kunnen, lesgeven aan pubers. Dus ploeter ik maar verder in de autoindustrie ;o)