Eigenlijk heb ik hier geen tijd voor, maar ik heb een urge to write.In oktober heb ik me zomaar eventjes in de lerarenopleiding gesmeten. Een beetje blindelings, misschien. Die stagelessen waren toen nog zorgen voor morgen. Maar hoe dichter ze kwamen, hoe meer ik het in mijn broek deed. Echt. Ik hou niet zo van puberende schoolkinders. Ze zijn luid en onvoorspelbaar en, ergst van al, they smell fear. Dus lach maar, ik was (was!) bang om voor een klas te staan. En dus ook extreem nerveus, de allereerste keer dat ik effectief een les Engels moest geven.
Gelukkig heb ik een gave. Ik zie geen dode mensen, neen. Maar wel heb ik blijkbaar de gave om, zelfs als ik bijna uit mijn kleren bibber van de zenuwen, er toch nog redelijk rustig en beheerst uit te zien. Zeer vreemd. Op verschillende momenten in mijn leven waarop ik zenuwachtig behoorde te zijn (mondelinge examens, eerste werkdagen, eerste stagedagen, een zeldzame sollicitatie...) kreeg ik het volgende te horen: 'Ben jij niet zenuwachtig?'. En dan zeg ik: 'Mega, echt keihard, ik heb het gevoel alsof ik niet meer met mijn ogen kan knipperen'. En dan komt er ALTIJD: 'Amai dat is er toch niet aan te zien.' Ik stotter niet, ik zweet niet en ik bibber niet. Ik krijg wel migraine en eczema van stress, maar dat ziet niemand. Dat is goed als je voor een klas staat. Anders eigenlijk ook.
En zo kom ik na die compleet overbodige omweg terug bij de reden waarom ik aan dit stukje begonnen ben. Ik ben niet meer bang om voor een klas te staan. Ik heb het gedaan en wat moest gebeuren is gebeurd: het ergste. Ik heb met mijn mond vol tanden gestaan en ik heb shit gezegd voor 15 onschuldige kinderoortjes. Maar ik heb het overleefd, de wereld is niet vergaan, er heeft niemand geroepen: 'Hoe durf jij voor een klas te staan, jij didactisch onverantwoord creatuur!?!?'. Angst overwonnen.
Gelukkig heb ik een gave. Ik zie geen dode mensen, neen. Maar wel heb ik blijkbaar de gave om, zelfs als ik bijna uit mijn kleren bibber van de zenuwen, er toch nog redelijk rustig en beheerst uit te zien. Zeer vreemd. Op verschillende momenten in mijn leven waarop ik zenuwachtig behoorde te zijn (mondelinge examens, eerste werkdagen, eerste stagedagen, een zeldzame sollicitatie...) kreeg ik het volgende te horen: 'Ben jij niet zenuwachtig?'. En dan zeg ik: 'Mega, echt keihard, ik heb het gevoel alsof ik niet meer met mijn ogen kan knipperen'. En dan komt er ALTIJD: 'Amai dat is er toch niet aan te zien.' Ik stotter niet, ik zweet niet en ik bibber niet. Ik krijg wel migraine en eczema van stress, maar dat ziet niemand. Dat is goed als je voor een klas staat. Anders eigenlijk ook.
En zo kom ik na die compleet overbodige omweg terug bij de reden waarom ik aan dit stukje begonnen ben. Ik ben niet meer bang om voor een klas te staan. Ik heb het gedaan en wat moest gebeuren is gebeurd: het ergste. Ik heb met mijn mond vol tanden gestaan en ik heb shit gezegd voor 15 onschuldige kinderoortjes. Maar ik heb het overleefd, de wereld is niet vergaan, er heeft niemand geroepen: 'Hoe durf jij voor een klas te staan, jij didactisch onverantwoord creatuur!?!?'. Angst overwonnen.
En nog even voor de goede orde: ik sta alleen met mijn mond vol tanden in extreme situaties, zoals wanneer ik een veel te moeilijk examen afgelegd heb de dag voor ik drie uur na elkaar les moet geven. Voor de eerste keer. Na veel te weinig slaap. Just saying.
2 reacties:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
goed gedaan Xaröte! Ik heb ook zo het gevoel dat zelfs als er een bom zou ontploffen in onze achtertuin dat je toch nog je sigaretje rustig zou oproken aan de haard. Solid as a rock, en al.
Tuurlijk. Een uur later zou ik dan wel eens gaan overgeven of zo. Maar dat weet dan lekker niemand
:-).