Ik ga terug naar school. Vier jaar geleden zei ik, met snik in de stem, vaarwel tegen de universiteit. En nu zit ik er terug, deze keer in de Specifieke Leraren Opleiding. Niet omdat ik echt wil gaan lesgeven, maar omdat ik wil mogen en kunnen lesgeven mocht ik het ooit wel willen. Snap je?
Ik had gedacht dat ik er melancholisch van zou worden. Niets is minder waar. De geur van een auditorium na een hele dag les is nog altijd dezelfde. Studenten zien er nog altijd hetzelfde uit. Studenten klitten nog altijd samen in zo groot mogelijke groepen en degenen die het meest lawaai maken, maken lawaai over feestjes in toekomst en verleden. Reden genoeg om heimwee te krijgen. Want dat was ik toen ook: lekker luid, lekker veel mensen en vooral lekker veel dolle pret. Dat ben ik nog. En toch is het allemaal anders. Vier jaar geleden was ik daar thuis, was de klapstoel waar ik op zat het natuurlijke gevolg van al wat ik daarvoor gedaan had. Nu niet meer.
Het gekste is dat ik vier jaar geleden rotsvast geloofde dat iemand van 26 jaar die een beetje rustiger was dan iemand van 22 jaar, niet gelukkig kon zijn. Maar dat ben ik wel. Gelukkig maar.
Labels: aggregaat, leeftijd, universiteit
0 reacties:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
