studio54

Het mag belachelijk of dramatisch klinken, maar ik ben best een beetje emo. Zo blij ben ik dat Amerika bewezen heeft dat het volwassen aan het worden is. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik de grote woorden die zij vaak zo gemakkelijk in de mond nemen en die zo uit een speech zouden kunnen komen, ook echt geloof. Dat ik de betekenis ervan inzie. Als mensen zeggen dat ze eindelijk het gevoel hebben dat ze meetellen in hun eigen maatschappij, dan kan ik daar voor 1 keer inkomen. Als er gezegd wordt dat de Amerikaanse bevolking een boodschap uitstuurt, dat ze duidelijk maakt dat ze het anders wil, dan geloof ik dat. Want ik zie het ook zo. Ik kan alleen maar hopen dat dat terecht is.

Naast dramatisch ben ik misschien ook wel wat naïef om te geloven dat er ook echt verandering zal komen. Supermachten zijn log en de weerstand tegen Obama is hoedanook niet klein. Maar ik heb vandaag een man ontmoet die 46 jaar in Amerika heeft gewoond: een rasechte New Yorker, homo, gepassioneerd leraar, belezen en geboeid door de wereld rondom zich. Hij was het tegenovergestelde van wat ik me voorstel(de) bij de gemiddelde Amerikaan. En hij gelooft er ook in, dat er iets aan het veranderen is en dat de macht in Amerika aan een nieuwe generatie is: jong en geëngageerd. Dus als ik naïef ben, is hij dat ook.