Ik heb hier zelfs niet vermeld dat ik weeral toneel speel. Enfin, speelde. 9 voorstellingen, en ze zitten erop. Wederom een gapend zwart gat dat gevuld moet worden. Op dinsdag- en donderdagavonden zal ik mijn ziek hoofd weer als vanouds tegen de muur moeten ketsen, in plaats van tegen de lijven van mijn lotgenoten. Op vrijdag- en zaterdagavonden zal ik spontaan beginnen zweten als een paard in wintervacht dat onder spots staat te galopperen. Omdat dat is wat we deden, minder lang dan het lijkt maar des te intenser.
Het was leuk en ik heb bijgeleerd: theater maken is dé ideale bezigheidstherapie. Mijn hart is nog wat vuriger geworden, mijn darmen wat meer immodium-immuun. Ik slaap de laatste tijd weer net als vroeger zo diep en rustig als een comateuze baby. En ik weet dat ik altijd werk zal vinden als substituut-graafmachine. ALS ik mijn huidige job niet kan vasthouden, that is. Maar daarover later meer.
Ik denk dat ik terug ben, maar ik beloof nog niks.
Labels: La Barraca, lorcact, theater
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
