studio54

Er is veel te doen rond de nineties, heb ik de indruk. Ik kan niet langs JimTV zappen of er wordt wel een aflevering van de Super 50 herhaald. De muziek die ze bovenhalen doet me weinig, hoe lang Koen Wauters al meedraait daarentegen... 

Ik heb ze van dichtbij meegemaakt, de nineties. Ik was 16 in '96. Top of mind associaties die ik heb met die tijd zijn lange linnen rokken, écru nep-paardrijbroeken, 2 Fabiola en Eins Zwei Polizei, combats, gigantische salopetten, kickers, Dr. Martens, Mustang Jeansbroeken, patchouli, vanille en gebatikte hemden uit winkels met namen als 'De Witte Uil' of 'De Gouden Mandarijn', Nirvana en CD's van De Afrekening. De wereld was onderverdeeld in rockers, ravers en hiphoppers. Wij waren rockers. 

'96 was een keerpunt: The Prodigy was in ons klaslokaal geraakt, en in zijn kielzog Apollo 440, Daft Punk en White Town. Plots was elektronische muziek niet meer fout. Met No Diggity kwam iets later ook R&B onze wereld binnen. Vanaf toen mocht alles. Rondspringen op Chumbawamba, zwijmelen op Foolish Games, meebrullen met No Doubt en onze B-Hind schudden met Monifah. En dat allemaal in lycra topjes en op onze eerste hakken. En van die Toi Mon Toi-broeken, ja.

Veel blijft er niet van over, behalve hier en daar een kortstondige revival in de vorm van nu-rave, de super top 50 en af en toe een ninetiesparty. Toch is er één ding dat al heel wat komen en gaans getrotseerd heeft en minder vergankelijk is dan, ik zeg maar iets, Dr. Alban. De bootcut. Met dank aan Cimarron, die de bootleg broek in alle kleuren en stoffen tot in de brooklyn bracht.