studio54

Er ligt een laagje ijs rond mijn hersenen, en er gaat weinig in of uit. Dus komt er ook weinig uit mijn vingers getokkeld.

Ik zou kunnen vertellen dat ik gisteren mijn allereerste kerstdineetje van het werk heb gehad. Maar de avond is vlekkeloos verlopen. Gewoon. Ik heb geen eten door de lucht doen vliegen, ik heb niet te veel gedronken en heb er bijgevolg ook geen compleet ongepaste dingen uitgegooid. Ik heb op het eind van de avond niet ontdekt dat er de hele tijd spinazie tussen mijn beugel heeft gehangen.

Ik zou ook kunnen vertellen dat mijn uiterlijk beïnvloed wordt door de koude. Een minimum aan buiten komen en bewegen doet mijn lijf weer gestaag naar 'een bolleke' neigen. Ik heb daarentegen nog nooit zoveel good hair days na elkaar gehad, dankzij het aanhoudende koude en droge klimaat.

Ik zou kunnen kankeren over de NMBS en hoe triestig het is dat je nooit weet of en wanneer je ergens zal geraken. Of vertellen dat ik toch eens een halve wenkbrauw heb opgetrokken toen ik Johan Verstreken op StuBru met vrolijk klaterende stem hoorde verkondigen dat het slechte tijden zijn voor de herenkappers. En dat dat zonde is. En dat ik zelfs meer dan een halve wenkbrauw heb opgetrokken toen ik het nieuwe logo van canvas in mijn krant zag staan. Dat vind ik dan weer zonde.

Morgen. Misschien.

Vorige week hebben ze mij nog eens iets verteld dat ik niet wist. Ik vind dat tof, zo van die redelijk nutteloze maar zeer fascinerende weetjes. Ik kan niet garanderen dat ze echt waar zijn, maar ze komen uit een krant en van mijn tante. En als er nu twee dingen zijn die ik niet, nooit niet, in twijfel trek, dan zijn dat de gazet en mijn familie. Van u verwacht ik hetzelfde. Hier komen ze:

1. Haar vergaat niet. En er is al wat haar op onze aardbol gevallen. Als je bedenkt wat er aan harigs in de seventies alleen al rondliep, en je telt daar dan ook nog de sixties bij, en de oertijd, en de middeleeuwen, en al wat daar tussen komt, kan je al een paar dekbedden vullen. En dan hebben we nog geen beestjes geteld: van de wolharige neushoorn tot de chihuahua van Paris Hilton en al wat daar dan weer tussen ligt, wat die in de loop van de eeuwen hebben achtergelaten kan ook wel een paar afvoerbuizen naar de eeuwige jachtvelden helpen. Maar WAAR is al dat haar dan naartoe? In feite (echt waar dus he) zouden we hier intussen al bedolven moeten zijn onder 7 meter haar. Onze planeet zou er van uit de ruimte eigenlijk moeten uitzien als een met veel moeite uitgebraakte haarbal. Waarlijks een vreemde zaak. De oplossing is een beetje een anticlimax, maar toch: spinnen eten haar. Gelukkig maar.

2. Etymologie: waar komt de naam 'avocado' vandaan? U weet wel, die rare, pokdalige, misvormd uitziende en beetje weke vrucht waar Martha Stewart really delicious guacamole van kan maken. Is er een link met ons rechtssysteem? Zijn advocaten ook raar en pokdalig? Zien ze er misvormd en een beetje week uit? Soms wel natuurlijk, maar ik heb er nog geen lijn in kunnen trekken. En voor zover ik weet krijgt zelfs Barfa Stewart er geen goeie guacamole uit. De oplossing is deze keer wel cooler: avocado is een verbastering van het Azteeks woord ahuacacuauhitl, wat klotenboom betekent. HA! Wie wist dat al? De Azteken vonden blijkbaar dat avocado's op hun kloten leken. Wel vreemd, als avocado's zo groot en toch nog uitsterven...

Jullie mogen ook! Make my day en bestook mij met kweenieoekoele mega vetgeile weetjes, hoe nuttelozer hoe beter. NU!

U mag het weten, ik behoor tot de groep mensen die het niet zo voor Björk hebben. Hier zie je waarom. Ik zou er meer uitleg bij kunnen geven, maar ziet, de in grappigheid alleen door Jennifer Saunders overtroffen Dawn French illustreert mijn idee perfect. We zouden goede vriendinnen kunnen worden, wij. Kijkt en lacht.

'Xaro was vanmorgen afwezig wegens familiale omstandigheden.' Dat briefje heb ik verschillende maandagmiddagen met een naïeve glimlach onder de neus van een bedenkelijk fronsende schoolmeester geschoven. 

Dus Sara zou grappig zijn. Omdat het 'erover' is. Uhuh. De seut is een mega-seut (what's up with the beugel, wat is daar nu seutig aan?), de homo is een überjeannet, de slechterik is zowaar Kurt Rogiers. En het hoeft allemaal niet te realistisch te zijn, er mogen vaseline-op-de-lens droombeeldjes en flash-backs in zitten. Ik vind het saai. Toegegeven, het is een ietsiepietsie entertainender dan Emma, waar ik ooit 2 minuten van gezien heb en al in een coma lag. 

Een groot schandaal is het, dat heeft werk en dat voelt zich te goed voor de wereld! De geruchtenmolen draait op volle toeren, maar gelukkig zijn de klachten tot bij mij geraakt. Het is waar, al een hele week stil, dat kan niet zijn. Een verhaaltje is aan de orde. Het gaat over de man die ervoor gezorgd heeft dat we vandaag mooi weer hadden en speelt zich af in de wasserette. Het begint aldus:

Ik ben niet langer werkloos! Het begon wel hogen tijd te worden natuurlijk, maar kom, ik heb dat toch maar goed gedaan gisteren. En jullie ook, jullie hebben vast allemaal spierkramp van het heel-hard-aan-Xaro-denken. Niet klagen, dat is goed tegen de rimpels en je hebt er iemand een plezier mee gedaan. Mij, meerbepaald, en daarmee kom je weer een stapje dichter bij je hemel.

Ik heb ergens gelezen of gehoord of op tv gezien dat gezamenlijke meditatie wel degelijk één of ander effect heeft op de wereldvrede of het gat in de ozonlaag. Ik betrek de dingen graag even op mezelf: wie mij welgezind is doet morgen tussen 14u en 16u zijn ogen dicht en denkt kei-hard aan mij. Behalve als je in de wagen zit. 

Kijk, nu wou ik hier dus een geweldig leuke en gevatte post neerzetten, waarin ik mijn miserie zou sublimeren tot entertainment en er zo misschien zelf ook weer wat gelukkiger van worden. Want ik ging me vandaag aanmelden, inschrijven, weet ik veel, bij de hulpkas. Om kwart na acht present aan de deur, gewapend met boek en iPod want soms moet je daar héél lang wachten. De vorige keer kon ik alleen maar naar de mensen kijken en luisteren. En daar word je niet vrolijk van. 

Omdat ik te gierig ben om zelf een Humo te kopen -binnenkort valt er eindelijk wel dagelijks een krant in onze brievenbus- wacht ik altijd geduldig tot die van mijn ouders beschikbaar is. Twee weken later ben ik nu dus ook helemaal up-to-date, mee, in the know en zo meer. En O JEE, wat lees ik daar nu weer?

'Over 5 jaar zal seks met robots de normaalste zaak van de wereld zijn.', aldus David Levy, 62 jaar en goed in schaken.

En niet alleen seks, nee nee, je programmeert een goed karakter in het ding zodat je er lekker verliefd op kan worden. En dan TROUW je er gewoon mee. Ik werd er een beetje mottig van.
Toegegeven, een tienjarige zal sneller overweg kunnen met het elektronisch cursusmanagementsysteem van d'unief dan ik en ik heb me ook nog nooit aan on-line dating gewaagd wegens te hoogdrempelig voor mij, maar ik heb een blog. Ik heb een iPod. Ik heb drie emailadressen. Ik kan -een beetje- gitaar spelen op het Guitar Hero Playstation-ding van mijn broer. Langzaam bereikt de slak de ark, zegt iemand met een blonde carré me regelmatig. Dan zal het wel waar zijn. Maar deze slak ziet zichzelf toch niet zo snel -en ook niet binnen 20 jaar- een relatie hebben met een gepimpte C-3PO. Ik kan zelfs niet uitleggen waarom ik het zo'n ziek idee vind, maak dat mee.

En toch. De vraag dringt zich aan mij op: ben ik misschien de enige die er zo over denkt? Die mens is 62 en progressiever en breeddenkender dan ik, 26 zijnde. Who's the freak? Him or me?

En verder: vind ik mensen die rubberen wellingtons aandoen om in Knokke rond te wandelen altijd een beetje grappig.

Ik ga hier misschien een wijdopen deur in trappen, maar onder de kreet Trash TV Rulezzz! doe ik dat al eens graag. Maandag heb ik een stukje meegepikt van Outback Luke. In geen tijden meer zo gelachen met teevee realitée. Ik had zelfs tranen in mijn ogen. En op tv deden ze mee met mij, maar dan om andere redenen denk ik. Amai amai. Een vrolijke mengelmoes van nederlandse en vlaamse bimbo's moeten in de australische outback de liefde van een stoere (nou ja) ozzie-dude zien te winnen. Door bijvoorbeeld zo veel mogelijk moddervissen in een emmer te smijten. Uiteraard mogen ze daarbij hun aangeboren elegantie geen seconde verliezen. Gelukkig begrijpt Outback Luke geen Nederlands, want als hij wist wat de lieve meisjes elkaar allemaal naar het hoofd slingeren wanneer de stress hen om de acrylnagels slaat, sprong hij gelijk op de eerste kangoeroe die passeerde en hupte ermee naar de horizon. Elk zinnig mens zou dat doen.

Ik ga terug naar school. Vier jaar geleden zei ik, met snik in de stem, vaarwel tegen de universiteit. En nu zit ik er terug, deze keer in de Specifieke Leraren Opleiding. Niet omdat ik echt wil gaan lesgeven, maar omdat ik wil mogen en kunnen lesgeven mocht ik het ooit wel willen. Snap je? 

Ik word niet graag betutteld. Of ik voel me niet graag betutteld. Echt niet. Dat vind ik bijna even erg als genegeerd worden. Daar had ik al zo'n vage notie van, maar vannacht heb ik het echt beseft. Uren wakker liggen wroeten in mijn nest is niet zo van mijn gewoonte, zeker niet met een of ander venijnig knaagdier in mijn lijf. Op zoek naar de oorzaak en definitie van mijn onrust vond ik eindelijk het juiste woord: betutteld dus. Nu ik het zo bedenk, misschien lijkt dat wel heel erg op genegeerd worden. Of op onderschat worden. Want ik ben een grote meid, die haar plan kan trekken. En van iemand die mij, op mijn ouders na, het beste kent, verwacht ik dus dat die dat weet. En erkent. 

Alweer waanzinnig spannend nieuws uit De Studio: mijn naam (én foto!) staat in een programmaboekje.

Folie à Deux is een toneelstuk dat er gekomen is na een zeer intensieve samenwerking tussen mensen die allemaal even graag zelf een toneelstuk wilden maken en brengen. Ik was er daar eentje van. Denk dus niet dat ik hier met alle eer wil gaan lopen. We hebben het intussen al vier keer gespeeld in moederzaal La Barraca tijdens de Gentse Feesten 2007. En omdat we zoveel positieve reacties hebben gekregen staan we nu in het programmaboekje van 2007-2008 met een herneming. Op 22 februari 2008 spelen we ook in Knokke.
Ik ben daar trots op. Dat mag toch?

En nu ga ik een grote pot soep maken. Zoals het een flink gedomesticeerd wijfje betaamt.

Sorry mensen, ik weet dat het een beetje goor is, maar dit kàn ik niet negeren! Als ik ooit nog klaag over menstruatiepijn, wijs me er dan even op dat het altijd erger kan. Kijk hier maar eens naar:

Ondanks het feit dat ik 5kg te veel weeg, een beugel draag en nog steeds geen werk heb, vind ik mijn leven toch behoorlijk geweldig. Dit weekend was een aaneenschakeling van verrukkelijkheden: zon, ik met een M. Bradbury en een koffie langs de Graslei, een gigantische gebraden kip, de Elly Maersk (die heb ik dus bezocht! erop enzo! groot!), de Aldi, het strand, mosselen, afwassen met zicht op zee, vuurwerk op en boven de prachtige gevel van De Vooruit onder het genot van een beker cava, geweldig feest IN De Vooruit, een heerlijk gezellig verjaardagsfeestje met wederom cava. En dat ALLEMAAL ook nog eens in het gezelschap van ontzettend fijne mensen! 

Degenen die mij kennen weten het al lang: ik heb een bizarre interesse voor trash-tv.

Die heeft me er vorige vrijdag toe gebracht onder het zappen even te blijven hangen op 'Ranking the Stars'. Wat een ontzettend hersenloze, zinloze en entertainmentwaardeloze braakbal van stupiditeit. Wat is er met Sandrine André gebeurd sinds het moment dat zij mij in het NTGent van mijn sokken blies met haar rol in 'Het Gezin van Paemel'? Nu zat ze in een 'all star panel' van vrouwelijke BV's, BVV's dus, die bizarre vragen over elkaar beantwoordden. Daar zitten Sandrine, Sabine Appelmans, Tania Dexters, Kelly Pfaff en andere wereldsterren dan, vrolijk te kwetteren over het seksleven van hun collega-panelleden en delen hun niet zo wereldschokkende meningkjes met geeuwend Vlaanderen. Het hele gezemel was zo oninteressant dat, zelfs als er voortdurend bananen en pindanoten over het scherm hadden gedanst, een aap nog niet geïnteresseerd had opgekeken. Af en toe verscheen er ook een onbekende mannelijke Vlaming in beeld die, met geile blik in de ogen, poneerde dat Kelly Pfaff 'een hete madam' is. Honestly…

Ook presentator Sergio is onherkenbaar geworden sinds de laatste keer dat ik hem op tv zag. Die is volledig ingeburgerd in de VTM-posse en kan met brave jongensblik en plastron flink rechtop naast Jaques Vermeiren gaan staan. Zijn 'onderhoudende oneliners' bij het overlopen van de toptien van de wildste en wulpste (is dat een woord?) BVV's haalden helaas het niveau van de zinnetjes bij het SMS-spelletje 'Do we match?' op JIM-TV net niet.

Wat denken BVV's van het seksleven van andere BVV's? Echt, who gives a shit?! (Voor zij die a shit geven: Tania Dexters stond op nummer 1, who else?)

En gisteren was er 'Beauty & De Nerd'. Nieuwsgierigheid is er niet om bedwongen te worden, dus wijlst het kat-sitten bij Annelies heb ik me opnieuw aan VTM overgegeven. De Beauties, allen op hoge hakken en sommigen met reeds loskomende extensions, werden uitgedaagd om hun dure designerkleren ganz schmutzig te machen. Zo moesten ze bewijzen wat ze ervoor over hadden om in het spel te mogen blijven en vanalles bij te leren van de alwetende Nerds. De producers hadden waarschijnlijk gehoopt dat de sfeer van een militair bootcamp wat zou bijdragen aan de onderlinge competitie van de Beauties en aldus ook enige spanning in het programma zou brengen. Helaas. Net zoals de kat naast mij op de grond al haar fantasie nodig had om te denken dat een levensloos pluchen beestje een alerte prooi was die zeer omzichtig beslopen diende te worden, had ik al mijn inbeeldingsvermogen nodig om te doen alsof er iets gebeurde op tv. Zelfs de opzwepende muziek, een voice-overstem die deed alsof hij een wielerwedstrijd becommentarieerde of een overstresste Beauty met hartkloppingen konden niet baten. Waarschijnlijk begon haar hart gewoon sneller te kloppen van pure verveling.

Hoogtepunt voor mij was het moment dat één van de Nerds aankondigde dat zijn Beauty in zijn achting was gestegen 'omdat ze van zwarte komedies houdt'. Op de vraag waarom dat positief is, zocht hij naar een antwoord dat niet klonk als: 'Dat getuigt toch van een zekere aanwezigheid van hersens.' De Beauty, bang dat men haar zou nemen voor iets wat ze niet is, haastte zich dan ook om met een kurkdroge, licht afkeurende blik te corrigeren: 'Ik bedoel daar dus mee dat ik hou van komedies met zwarte acteurs.' En CRASH, daar ging de hoop van desbetreffende Nerd. Maar kom, ze wist dan toch dat er twee soorten 'zwarte komedies' bestaan.

Ook schattig was het feit dat de Beauty die die avond het kasteel moest verlaten zelf niet wist dat ze toch iets in haar hoofd had zitten. Ze is er blijkbaar aan gewend geraakt om voor domme brunette versleten te worden, want bij elk juist antwoord dat ze gaf tijdens de eliminatiequiz sloeg ze zelf bijna achterover van verbazing dat ze het goed had. Alle juiste antwoorden ten spijt is ze toch moeten vertrekken. Een beetje vreemd, de Beauties moeten natuurlijk zo dom mogelijk zijn, anders verliest het programma zijn zeer clichématige punt en entertainmentwaarde, maar als ze echt te dom zijn moeten ze vertrekken. En opnieuw vraag ik me af: wie wil daar nu in godsnaam aan deelnemen? Van de Beauties had ik niets verwacht, misschien nog enigszins iets van de Nerds, maar het naaktmodel dat de nerdies bijna ter plekke deed klaarkomen had volgens mij nog het meest persoonlijkheid van al.

Ik heb weer even mijn bekomst van trash-tv. Hoewel… ik heb gezien dat er weer een seizoen van Undercover Lover begonnen is. Toch ook een must-see…

Lemme share this with y'all! Is very good.

De kleine enquête voor Phaedra is tot een einde gekomen. Ik dacht dat ons Fedra een voorkeur had voor sportmannen, maar niemand van de stemmers denkt dat Francesco Planckaert kans maakt. Luc De Vos heeft op zichzelf gestemd maar verder gelooft niemand zijn belofte om de hond van Phaedra niet als zwabber te gebruiken. Regi en Frans'tje delen een eerste plaats en aangezien Frans'tje en Wendy binnenkort hun liefde zullen bezegelen met een ring en het gezwam van een hele horde BV's, blijf ik bij mijn eerste gok: Regi. 

Af en toe judge ik een boek by its cover, vooral de titel dan. Zo is mijn oog eerder dit jaar gevallen op het onweerstaanbare 'Eating People is Wrong' van Malcolm Bradbury. Een boek met die titel moet je wel lezen, als je mij bent. De inhoud stelde niet teleur en intussen heb ik van Bradbury ook 'The History Man' uit (nog leuker!) en ligt 'Doctor Criminale' klaar op het nachtkastje. Mijn conclusie: criterium - leuke titel brengt op.

Ik heb een beugel, blokskes, een treinspoor, een ijzerwinkel,... in mijn bek. Op een leeftijd waarop alle mensen blij zijn dat ze eindelijk van al die puberperikelen af zijn (beugels, puisten, geen lenzen mogen dragen,...) kreeg ik te horen dat ik beter eens kan overwegen om de bewegingsvrijheid van mijn tanden in te perken. En iedereen weet het, want iedereen is er intussen al vanaf, maar toch: dat is AMBETANT! Dat trekt, dat duwt, ik kan mijn tanden niet meer op elkaar zetten en er klopt echt iets niet als ik mijn mond toe houd. En ik kan niet eten, een vervelende doch misschien nuttige bijwerking. Ze zeggen mij allemaal dat het went, dus daarop wacht ik. Van zodra ik aanvaard heb dat het zo erg niet is en dat het voor mijn eigen goed is, laat ik het ook wel weten. Op de foto: ik, gesimspsonized.

De VTM heeft er een scorend kindje bij: Wie wordt de man van... 

Terug naar school. Ik ben nu al zo lang weg van school, en ik word er nog altijd wat deemoedig van. Eens je begint te werken vloeien de weken, maanden en jaren zo'n beetje in elkaar over en dat vind ik eng. Dus ben ik ergens aan dat schooljaarsysteem blijven hangen. Een nieuw jaar begint stiekem nog altijd in september. 1 September is de dag waarop de routine en de kortere dagen het weer overnemen van de blijvende hoop op goed weer, onverwachte avonturen en algehele -terechte of onterechte- vakantiesfeer. Ook al is het nu aan de zee best zonnig, de toeristen zijn grotendeels weg, de horeca-zaken hebben weer een sluitingsdag en het strand ligt er zo nutteloos bij. En ook Gent is leuker als alles mag en niets moet.

Mijn goede voornemen voor dit nieuwe schooljaar is hetzelfde als anders: weerstaan aan de lokroep van het fleece-deken en de TV en zo lang mogelijk blijven doen alsof het zomervakantie is. Tot ik de charme van gekleurde bladeren die van de bomen vallen en dikke wollen coltruien weer ontdek en ik me spinnend voor de open haard krul.

Eigenlijk vind ik het leven altijd mooi, ik zou alleen zo graag een rem op de tijd willen kunnen zetten en die naar eigen goeddunken gebruiken.

zeker dit eens bekijken!

'Ben jij commercieel ingesteld, klantgericht en op zoek naar een job met toekomst in een fijne omgeving? Kom dan zeker eens langs bij F*** interim, en misschien ben jij wel onze nieuwe uitzendconsulente!'
Right!
Ter zetting van een nieuwe stap in mijn werkzoekendenbestaan ben ik gisteren dus effectief eens langsgegaan bij F*** interim. Niet om uitzendconsulente te worden, maar in de hoop uitgezonden te kunnen worden. Ijdele hoop uiteraard, 'met mijn profiel...'. De commercieel ingestelde, klantgerichte uitzendconsulente met toekomstperspectief en turkooize oogschaduw aan is jonger dan ik en ziet er hoegenaamd niet geïnteresseerd uit. Ik heb dan ook nogal 'een moeilijk profiel'. Ik herbeleef een tragikomisch interim-moment van een jaar of drie geleden. Ik had er uit moeten leren: Germaanse Talen: dus dat is dan... Frans? Ja? - Nee!

Antwerpen is altijd al een beetje een blinde vlek op mijn innerlijke kaart geweest. Dat vooral omdat ik de stad niet goed genoeg ken. Ik ben er uiteraard wel al (veel) geweest, maar ik heb er totaal geen band mee, goed of slecht. De Zoo, de Meir en de Ossenmarkt, dat was bekend territorium. De Zoo heb ik altijd geweldig gevonden, maar die had even goed in Tienen kunnen liggen. De Meir, winkels die je in de Veldstraat, de Langestraat en Wijnegem Shopping Center ook kan vinden. De Ossenmarkt, mja, een miniatuur-Overpoortstraat? Om van een stad te houden, of net niet, moet je weten waar ze voor staat. Denk ik dan. Net zoals je mensen ook niet echt kan appreciëren als je ze niet kent. Denk ik dan.
Vorige week ben ik voor het eerst sinds jaren weer in Antwerpen geweest. Met de mammie. Die kent Antwerpen een stuk beter dan ik, en weet dus ook waar het goed terrassen is. Dus: dagje uit en Antwerpen verkennen.
Net aangekomen staan we op het punt de Groenplaats te betreden. Links van me hoor ik een verbeten maar net niet ingehouden genoeg: 'och zie, weer zo'n turkse trut'. Net voor me, luid genoeg om het tot in de suites van het Hilton Hotel te kunnen horen begint een kleine blondine met kind in buggy te roepen: '[ plat Antwaarps] Nee godverdomme, geen Turkse trut! Een Marokkaanse trut, een Marokkaanse trut en ik ben er trots op! En met een paspoort even groen als dat van u!'. Ziehier de korte samenvatting, haar antwoord was nog te horen toen we al een stuk verder waren gewandeld. Nog nooit meegemaakt. Noem me terecht pijnlijk naïef, maar ik dacht dat mensen elkaar niet nariepen op straat. Niet 'echt', niet in België. Daar ging mijn onschuld.
Op een terras op de Groenplaats vraag ik aan een oudere dame of ik even op haar menukaart mag kijken. Voor ze met een samengeknepen pruimenmond een kort knikje geeft, kijkt ze me aan alsof ik haar handtas wil stelen. Owkeej...
Na een sandwich kronkelen we door de stad, langs veel te dure en zalig hippe winkels, antiekwinkeltjes, van de Boerentoren naar Onze Lieve Vrouwentoren naar 't Scheld, overal zon, mensen en terrasjes. Mooie stad, Antwerpen, en gezellig is ze ook. Dat water, die vitrines, die kasseien, het getingel van de klokken en toevallig ook de zon... Op de Grote Markt smijten we ons erin. Hehe.
'Seg, de deurbel gaat en ge doet open en daar staat den duvel. Wat doet ge?' Ma en ik kijken naar links, waar een gezapige oudere mens die kennelijk al veel van het leven genoten heeft, ons vragend aankijkt. Voor hem op tafel staat een frisse Duvel. Ik zeg: 'u zou hem waarschijnlijk opdrinken?' Hilariteit. En dat ik niet van gisteren ben. Goh goh. Of we van de streek zijn? (Nee, van de kust.) Toch een prachtige stad he? (ja.) En toch nen schonen toren, he? (ja) Toch schoon als de klokken luiden he? (ja) En toch plezant dat ne mens al eens een 'klapke' kan doen. (jaja, hm). Vrolijke frans, trotse antwerpenaar, weduwnaar en babbelaar. Mijn sympathie voor de mens groeit, zeer traag maar zeker. Ik ontdooi langzaam en begin het fijn te vinden om met wildvreemden te babbelen. En dan komt het. 'Alleen jammer van al die vreemdelingen, toch?' (stil) 'Het is maar dat de mensen van hier al zo weinig hebben, en dan komen die er nog bij. Nooit iets betaald maar wel gelijk op den ocmw. Toch just he?' (stil) Geen respons, shit, saai! Ander onderwerp dan maar! Hij begint even vrolijk over zijn huis in Spanje te vertellen. Goei investering, en plezant! (dat zal wel!) Aan de kust dan toch, in het binnenland is niks te zien (o?). En dat hij nog een tape heeft met de mislukte coup van de generaals in het Spaans parlement. Straf. Democratie. Daar moet ge voor durven vechten. Hoewel. Te veel vrijheid zal ook wel niet goed zijn, als ge ziet hoe de jonge gasten zich nu gedragen. Ge zult maar leerkracht zijn deze dagen. He? (tja...) Tijd om naar huis te gaan, hij had nog Chinees staan voor in de microgolf. Dat is wel gemakkelijk, he, al dat gerief van overal. (das waar. salut!)
Die mens kon misschien niet meer mee met al wat er rond hem gebeurt, maar één kunst heeft hij wel begrepen: je kan beter genieten van wat je gemeenschappelijk hebt, dan te kankeren over dingen die ons tegensteken. Antwerpen roept nu gemengde gevoelens bij mij op, maar daarin sta ik blijkbaar niet alleen. Stef Bos heeft er ooit een liedje over geschreven, heel mooi: Mijn Stad.

Ik heb het hele gebeuren rond dat Crazy Frog-gedoe nooit goed kunnen volgen, laat staan dat ik er ooit fan van ben geweest. Maar dan heeft een mens eens wat tijd over om op Youtube rond te snuisteren en toen vond ik dit.
Ik lach niet vaak luidop als ik alleen ben, maar... Volgens mij zit er potentieel in die broertjes, de langste deed me al wat denken aan de volgende Louis Theroux.

mijn eigenste blog!