Het is hier weer al lang stil, het temmen van kinders vergt veel tijd en energie. Om jullie toch nog enigszins te entertainen, hier een aantal fragmentjes uit The Chaser's War on Everything. Een Australische comedy-reeks die me wat aan Trigger Happy doet denken, maar dan iets subtieler misschien. Funny!
Jongeren die overgekwalificeerd zijn, lijken daar in de eerste instantie zelf verantwoordelijk voor te zijn. 'Studeren waar je zin in hebt, is prima, maar je moet ook de consequenties dragen', meent Wilson De Pril van werkgeversorganisatie Agoria.
Dat las ik vanochtend in De Morgen. Ik heb me toch eens in mijn bo'ke verslikt. Ik heb niet alleen maar gestudeerd waar ik zin in had, ik heb me vooral laten leiden door waar ik goed in was. Zoveel was dat niet, ik moest niet kiezen tussen slagerij of fysica. Dus ben ik talen gaan studeren. En wees gerust, Mr. De Pril, ik draag er de consequenties van. Toen ik na drie jaar niet langer onderbetaald wilde zijn, had mijn werkgever een oplossing klaar. Ik ben iets gaan studeren waar ik aanvankelijk goesting noch aanleg voor had. Blij te weten dat het allemaal mijn eigen schuld is. En ook blij te horen dat dat voor u allemaal niet zo nodig hoeft te veranderen, en dat ik voor uw part eeuwig onderbetaald zal blijven als ik in de privésector wil werken.
Gatver, zeg.
Bernard Dewulf schrijft in De Morgen over zijn bezoek aan een middelbare school dit weekend. Opendeurdag waarschijnlijk.
Vrijdag was ik zelf ook op mijn oude school. Stage. Ik heb me op die school te pletter gelachen, ik heb er ontdekt waar ik goed in was en waarin niet en ik heb er een beetje voor mezelf leren opkomen. Mijn groeistuipje heeft daar zijn laatste centimeters afgelegd. Ik ging graag naar school, maar ik voelde meer heimwee toen ik Dewulf zijn column las dan toen ik daar rondliep.
Heel eventjes was het alsof ik er nooit was weggeweest. Een heel decennium: zoef, weg. Ik kende er nog blindelings mijn weg. Mijn leerkrachten Engels, Duits en fysica leken niet veranderd. In de lift bedacht ik dat ik deze keer niet moest doen alsof ik kreupel was als ik iemand met gezag tegenkwam. Ik sprak iedereen aan met meneer en mevrouw en in de leraarskamer vroeg ik of ik alstublieft mocht gaan zitten. Dat ze mij daar nog kenden na tien jaar was leuk, al weet ik niet zeker of dat wel zo'n goed teken is.
Ik ben er mezelf ook tegengekomen, letterlijk dan. In de leraarskamer hing een krantenartikel over Folie à Deux, de twee West-Vlamingen breed lachend naar het vogeltje. Mijn tien jaar, gecondenseerd en netjes aan het prikbord. Als dat geen ronde cirkel is.
Phaedra en Pascal, 't is er niks mee. Nondedju. Het was nochtans van Pascal dat ik vond dat hij zo wat de jongere versie van Frans'tje leek. Phaedra is niet teleurgesteld. Ik anders wel. Weken aan het lijntje gehouden worden en wat krijgt ne mens? Eén zinnetje: 'We hebben besloten goede vrienden te blijven.' Van een anticlimax gesproken. Ik ben al blij dat ik niet naar àl die afleveringen gekeken heb.
Er is veel te doen rond de nineties, heb ik de indruk. Ik kan niet langs JimTV zappen of er wordt wel een aflevering van de Super 50 herhaald. De muziek die ze bovenhalen doet me weinig, hoe lang Koen Wauters al meedraait daarentegen...
Ik heb ze van dichtbij meegemaakt, de nineties. Ik was 16 in '96. Top of mind associaties die ik heb met die tijd zijn lange linnen rokken, écru nep-paardrijbroeken, 2 Fabiola en Eins Zwei Polizei, combats, gigantische salopetten, kickers, Dr. Martens, Mustang Jeansbroeken, patchouli, vanille en gebatikte hemden uit winkels met namen als 'De Witte Uil' of 'De Gouden Mandarijn', Nirvana en CD's van De Afrekening. De wereld was onderverdeeld in rockers, ravers en hiphoppers. Wij waren rockers.
'96 was een keerpunt: The Prodigy was in ons klaslokaal geraakt, en in zijn kielzog Apollo 440, Daft Punk en White Town. Plots was elektronische muziek niet meer fout. Met No Diggity kwam iets later ook R&B onze wereld binnen. Vanaf toen mocht alles. Rondspringen op Chumbawamba, zwijmelen op Foolish Games, meebrullen met No Doubt en onze B-Hind schudden met Monifah. En dat allemaal in lycra topjes en op onze eerste hakken. En van die Toi Mon Toi-broeken, ja.
Veel blijft er niet van over, behalve hier en daar een kortstondige revival in de vorm van nu-rave, de super top 50 en af en toe een ninetiesparty. Toch is er één ding dat al heel wat komen en gaans getrotseerd heeft en minder vergankelijk is dan, ik zeg maar iets, Dr. Alban. De bootcut. Met dank aan Cimarron, die de bootleg broek in alle kleuren en stoffen tot in de brooklyn bracht.
Blijkbaar heb ik een bekende herdershond als naamgenootje. Een BHH als het ware. U lacht toch ook?
Die hond is bekend omdat hij op de poster heeft mogen staan met zijn baasje, een stevig bewenkbrauwde Vlaamse politicus die zijn rechterarm tegen zijn romp moet vastbinden om serieus genomen te worden. Xaro moet iets betekend hebben in het Germaans; wie weet wat precies, mag het me laten weten. Zou het 'winter' zijn? Ik ben niet trots op mijn politieke en germanistische ongeletterdheid, maar ik ben al blij dat ik mezelf niet Blondi heb genoemd. Had ook gekund.
Die hond is bekend omdat hij op de poster heeft mogen staan met zijn baasje, een stevig bewenkbrauwde Vlaamse politicus die zijn rechterarm tegen zijn romp moet vastbinden om serieus genomen te worden. Xaro moet iets betekend hebben in het Germaans; wie weet wat precies, mag het me laten weten. Zou het 'winter' zijn? Ik ben niet trots op mijn politieke en germanistische ongeletterdheid, maar ik ben al blij dat ik mezelf niet Blondi heb genoemd. Had ook gekund.
Hoe Xaro juist ontstaan is, weet ik niet meer. Maar het had iets te maken met paaldansen en trancegroepjes met 'featuring' in hun naam. Zoals The Mackenzie featuring Jessy. Alsof The Mackenzie ooit iets betekend zou hebben zonder Jessy, ze hadden het beter Jessy featuring The Mackenzie genoemd. Ik dwaal af. Misschien was Xaro wel de Germaanse godin van discotheekdanseressen en swingcafédeernes. Jeugdsentiment steekt de kop op, dus hier is ze nog eens:
Ik zat dit weekend nog met grote stelligheid te verkondigen dat ik totààl niet beïnvloed word door reclame. Mij zullen ze niet hebben, ha neen! Ik ben toch geen dwaze koe, zekerst? Toevallig zat ik zaterdagavond ook met La Bohème (dat één nummer, weet wel) in mijn kop. Zie ik vandaag toch wel niet dat dat liedje in één of andere bijna-onherkenbare-synthesizerversie-met-'polar light'-effectje gebruikt wordt voor de meest mongoloïde kutreclamespot ever made?!
Ik ben diep teleurgesteld in mijn hersens, ik weet nog niet hoe ze dat goed kunnen maken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
