Wow, ik passeer al ongeveer tien dagen langs een stuk marspepein. En dat stuk is nog altijd niet op, weg, verschwunden. Dat is een klein mirakel, als je bedenkt dat ik ooit stiekem de hele sinterklaasmarsepeinvoorraad in mijn strot heb gestoken voordat iemand anders de kans had gehad om er nog maar naar te kijken.
Zelfbeheersing, I has it. Tegenwoordig toch.
Mijn spiegelbeeld keek vandaag naar mij met de blik van een leerkracht. Streng, moe en gedecideerd. Het leek op het spiegelbeeld dat ik normaal zie in het raam van een voorbijrijdende trein, waarin elke mottige trek wordt uitvergroot: elke lijn in je gezicht, elke zwelling boven en onder het ooglid wordt uitvergroot en het lijkt alsof je grijs bent. Maar de laatste dagen zie ik er ook in de spiegel uit zoals mijn lelijke treinraamspiegelbeeld: gezwollen ogen, strenge rimpel in voorhoofd en een trek rond mijn mond die op uiterste alertheid duidt.
Ze zeggen dat als je je gezichtsspieren in een lach dwingt, je dan vanzelf vrolijk wordt. Het omgekeerde is dus ook waar. Als je er streng en rechtdoorzee uitziet, dan word je dat ook. Het heeft zijn voordelen, uiteraard, maar dat is toch niet helemaal de leerkracht die ik wil worden. Nog niet. Tijd voor congé dus, dat mijn gezichtsspieren kunnen ontspannen.
Wie veroorzaakt kanker maar maakt mij gelukkig? Wie doet het poolijs smelten en mijn schouders ontspannen? Wie werd aanbeden door Maya's en Egyptenaren en scheef bekeken door mensen met huidtype 1? Wie geeft u het gevoel dat God u een dikke knuffel geeft?
That's right, de zon. I luuuurrve de zon. Did y'all know that?
Na een zielig telefoontje zondagmiddag over dat ik nog zò veel moest werken en ook nooit eens van het goede weer kan profiteren en toch pas weer buiten ging komen als het beste van de dag al gepasseerd was, hebben mijn ouders mij uitgelaten in Drongen. Ja, in Drongen. Ik heb langs de Leie gewandeld. En mensen, wat was dat zalig! Na een paar uur zon op mijn muil en groen om naar te kijken was ik een ander mens. En na het nuttigen van nog twee glazen wijn en een bord vurrukkeluk versche vruchten uit de zee, wist ik niet meer waar ik me in godsnaam zo druk over had gemaakt. Helemaal niks, zo is gebleken.
Vantijds eens foert zeggen: het verlengt uw leven met minstens een jaar. Darn right, it does!
Het land stuikt in mekaar en dit blog precies ook. Oh, wat een vergezochte vergelijking. Die zag u zeker niet aankomen?
Feit is dat ik me voorgenomen had om niet over mijn werk te bloggen. Ik wilde blijven bloggen over kleine onnozeliteiten die je alleen maar bedenkt als je tijd hebt om een uur wezenloos voor je uit te staren. Dat doe ik nu nooit meer. Maar ik mis mijn blog. Dus de regels zijn veranderd: ik schrijf over mijn werk.
Beginnende leerkracht zijn is zwaar. Het fijne is dat je veel collega's hebt die je allemaal begrijpen. Die weten hoe het voelt om je 20 uren per week bloot te stellen aan potentieel meedogenloze kritiek en hoe het voelt om in een dip te zitten en zeker te weten dat de pubers voor je dat aanvoelen zoals een kat aanvoelt dat er net niet meer genoeg leven in een muisje zit om er nog fijn mee te spelen. Die net zoals jij uitkijken naar de vakantie en je erop wijzen dat de langste periode zonder vakantie dan al overbrugd is. En dat die daar net zo opgelucht over zijn als jij, groentje dat denkt dat de anderen alles al voor mekaar hebben.
En ik leer bij. Blijkbaar ben ik een freak geweest, mijn hele schoolperiode lang. Er was vrij veel dat mij kon boeien, ook al kon ik er niks van. Ik deed mijn best, ook al wist ik op voorhand dat er toch een buis zou volgen. Ik had nog niet het gevoel dat ik al wat ik wil weten ook wel zelf kon vinden en opzoeken. Ik was waarschijnlijk ook gewoon niet kritisch genoeg. In 10 jaar tijd is er veel veranderd en ik pas me aan. Maar als het mij soms al moeite kost om hen te kunnen volgen, wat moet dat dan niet zijn als je 50 bent? Dat is misschien de enige voorsprong die een bleuke kan hebben op veteranen. Voor de rest is het dit jaar niet meer dan het hoofd boven water houden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
