Ik word niet graag betutteld. Of ik voel me niet graag betutteld. Echt niet. Dat vind ik bijna even erg als genegeerd worden. Daar had ik al zo'n vage notie van, maar vannacht heb ik het echt beseft. Uren wakker liggen wroeten in mijn nest is niet zo van mijn gewoonte, zeker niet met een of ander venijnig knaagdier in mijn lijf. Op zoek naar de oorzaak en definitie van mijn onrust vond ik eindelijk het juiste woord: betutteld dus. Nu ik het zo bedenk, misschien lijkt dat wel heel erg op genegeerd worden. Of op onderschat worden. Want ik ben een grote meid, die haar plan kan trekken. En van iemand die mij, op mijn ouders na, het beste kent, verwacht ik dus dat die dat weet. En erkent.
Wat heb ik toch een vreselijk groot doch kwetsbaar ego.
Anderzijds ben ik dan weer heel erg blij dat niemand van de cast of regie van het toneelstuk dat ik dit weekend gezien heb, me gevraagd heeft wat ik ervan vond. Want dan had ik moeten zeggen dat ik het niet zo goed vond. En wie ben ik om zoiets te zeggen? En liegen vind ik nog erger. Dat zou betuttelend zijn.
1 reacties:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Ik zwoeg ook met dat eerlijk zijn: http://jimability.wordpress.com/2007/09/30/honesty/