Kijk, nu wou ik hier dus een geweldig leuke en gevatte post neerzetten, waarin ik mijn miserie zou sublimeren tot entertainment en er zo misschien zelf ook weer wat gelukkiger van worden. Want ik ging me vandaag aanmelden, inschrijven, weet ik veel, bij de hulpkas. Om kwart na acht present aan de deur, gewapend met boek en iPod want soms moet je daar héél lang wachten. De vorige keer kon ik alleen maar naar de mensen kijken en luisteren. En daar word je niet vrolijk van.
Omdat ik te gierig ben om zelf een Humo te kopen -binnenkort valt er eindelijk wel dagelijks een krant in onze brievenbus- wacht ik altijd geduldig tot die van mijn ouders beschikbaar is. Twee weken later ben ik nu dus ook helemaal up-to-date, mee, in the know en zo meer. En O JEE, wat lees ik daar nu weer?
'Over 5 jaar zal seks met robots de normaalste zaak van de wereld zijn.', aldus David Levy, 62 jaar en goed in schaken.
En niet alleen seks, nee nee, je programmeert een goed karakter in het ding zodat je er lekker verliefd op kan worden. En dan TROUW je er gewoon mee. Ik werd er een beetje mottig van.
Toegegeven, een tienjarige zal sneller overweg kunnen met het elektronisch cursusmanagementsysteem van d'unief dan ik en ik heb me ook nog nooit aan on-line dating gewaagd wegens te hoogdrempelig voor mij, maar ik heb een blog. Ik heb een iPod. Ik heb drie emailadressen. Ik kan -een beetje- gitaar spelen op het Guitar Hero Playstation-ding van mijn broer. Langzaam bereikt de slak de ark, zegt iemand met een blonde carré me regelmatig. Dan zal het wel waar zijn. Maar deze slak ziet zichzelf toch niet zo snel -en ook niet binnen 20 jaar- een relatie hebben met een gepimpte C-3PO. Ik kan zelfs niet uitleggen waarom ik het zo'n ziek idee vind, maak dat mee.
En toch. De vraag dringt zich aan mij op: ben ik misschien de enige die er zo over denkt? Die mens is 62 en progressiever en breeddenkender dan ik, 26 zijnde. Who's the freak? Him or me?
En verder: vind ik mensen die rubberen wellingtons aandoen om in Knokke rond te wandelen altijd een beetje grappig.
Ik ga hier misschien een wijdopen deur in trappen, maar onder de kreet Trash TV Rulezzz! doe ik dat al eens graag. Maandag heb ik een stukje meegepikt van Outback Luke. In geen tijden meer zo gelachen met teevee realitée. Ik had zelfs tranen in mijn ogen. En op tv deden ze mee met mij, maar dan om andere redenen denk ik. Amai amai. Een vrolijke mengelmoes van nederlandse en vlaamse bimbo's moeten in de australische outback de liefde van een stoere (nou ja) ozzie-dude zien te winnen. Door bijvoorbeeld zo veel mogelijk moddervissen in een emmer te smijten. Uiteraard mogen ze daarbij hun aangeboren elegantie geen seconde verliezen. Gelukkig begrijpt Outback Luke geen Nederlands, want als hij wist wat de lieve meisjes elkaar allemaal naar het hoofd slingeren wanneer de stress hen om de acrylnagels slaat, sprong hij gelijk op de eerste kangoeroe die passeerde en hupte ermee naar de horizon. Elk zinnig mens zou dat doen.
Ik ga terug naar school. Vier jaar geleden zei ik, met snik in de stem, vaarwel tegen de universiteit. En nu zit ik er terug, deze keer in de Specifieke Leraren Opleiding. Niet omdat ik echt wil gaan lesgeven, maar omdat ik wil mogen en kunnen lesgeven mocht ik het ooit wel willen. Snap je?
Ik word niet graag betutteld. Of ik voel me niet graag betutteld. Echt niet. Dat vind ik bijna even erg als genegeerd worden. Daar had ik al zo'n vage notie van, maar vannacht heb ik het echt beseft. Uren wakker liggen wroeten in mijn nest is niet zo van mijn gewoonte, zeker niet met een of ander venijnig knaagdier in mijn lijf. Op zoek naar de oorzaak en definitie van mijn onrust vond ik eindelijk het juiste woord: betutteld dus. Nu ik het zo bedenk, misschien lijkt dat wel heel erg op genegeerd worden. Of op onderschat worden. Want ik ben een grote meid, die haar plan kan trekken. En van iemand die mij, op mijn ouders na, het beste kent, verwacht ik dus dat die dat weet. En erkent.
Posts
