studio54

Als uw gat er zo uit ziet, is dat heel erg. Dan ga je naar de apotheek en spendeer je een half maandloon aan lotions tegen cellulitis. Want sinaasappelhuid, daar moet je je voor schamen. Al die oneffenheden, daar kan toch niemand mee leven? Het kan nooit smooth genoeg zijn.

De Blonde Carré vertelde mij gisteren dat ze 's nachts was wakker geworden met het gevoel alsof ze helemaal verlamd was. En ik vond dat geweldig, want ik kom dat ook af en toe eens tegen. En als ik dat aan anderen vertel, zitten die mij meestal heel vreemd te bekijken.

De allereerste keer zat ik al op kot. Ik werd wakker en had het gevoel dat ik boven mijn bed zweefde, maar tegelijkertijd dacht ik ook dat ik IN mijn bed lag en dat ik ook nog eens van op mijn bureau naar mezelf zat te kijken. En ik kon niet bewegen, geen geluid uitbrengen, niks. Met alle wilskracht die ik in mijn lijf had. En een mens die half slaapt is niet in staat om dingen te plaatsen, laat staan te relativeren. Daar zijn maar twee lettergrepen voor: sca-ry.

Sindsdien heb ik dat nog wel een paar keer gehad. Het blijft eng. Elke keer denk ik dat ik versteend ben en dat iedereen zal denken dat ik dood ben. Maar ik ben geen freak. Het bestaat, want er is een wikipedia-pagina over. Het zou met XTC te maken hebben: ik heb zelfs nog nooit XTC van dichtbij gezien. En er zijn blijkbaar ook mensen die denken dat ze door aliens ontvoerd zijn. Ik sluit niet uit dat onze Blonde Carré de interesse van aliens gewekt zou hebben, maar ik had de link nog niet gelegd. En dat van die op seks beluste demon zegt mij ook niks. Maar verder: herkenbaar! Angst: check. Vreemde aanwezigheid in kamer: jup, al kan dat dus ook die van mezelf zijn. Druk op borstkas: alsof er een vliegtuig op me ligt. En vooral: het gevoel volledig verlamd te zijn. Nog geen wimper kunt ge bewegen, dan.

Freaky stuff, dat ik het u zeg.

Na een jaar van leeghangerij en geprofiteer van de staat, sta ik tegenwoordig weer elke ochtend ten laatste om half acht op en moet ik me nu meerdere uren na elkaar kunnen concentreren. En pedagogisch verantwoord zijn en al. Dat is moeilijk voor mij. Ik kan nu even alleen maar dat. En nog een paar andere dingen maar die gaan jullie voorlopig geen reet aan. Ik heb niet genoeg hersencellen over om ook nog te bloggen.

Maar vandaag dus, vandaag zag ik iets wat me aan iets anders deed denken. Iets wat me nog altijd doet lachen. Iets van lang, lang geleden toen ik nog 14 was en het reuzespannend vond om op café te gaan. Toen ik zielige oude venten (27-jarigen waren toen bejaarden) die jonge meisjes probeerden binnen te doen nog grappig vond. Of op zijn minst aandoenlijk. Een conversatie tussen een garçon die al te veel aan zijn eigen drank had gezeten en een vriendin van mij. Ze ging als volgt:

Wat wil dat nu allemaal zeggen? Dat bloggers allemaal leeghangers zijn met veel te veel tijd? Ook, ja. Maar ook nog: mannen, in godsnaam, maakt uw eigen zo belachelijk niet!

1 september. Officieel is dit mijn eerste werkdag. Ik werk, maar vandaag nog thuis.

De wereld is terug in gang geschoten. Of denk ik dat alleen maar, omdat ik zelf terug in gang geschoten ben?