studio54

Een hele week stilte. Maar niemand die mij dat kwalijk zal nemen, want deze blog wordt door niemand gelezen. En dat zijn niet mijn woorden maar die van iemand die het kan weten. 

Dit is zo één van die periodes waarin mijn lijf niet zo blij is met mij. Ik zou best iets willen schrijven over de voorbije week, feesten enzo, maar wat valt daar nog over te zeggen? Alles staat al op Gentblogt. Persoonlijke ervaringen? Iets te veel drank, gesprekken die helemaal nergens op slaan, fout bioritme en een halve zonneslag. Jup, de nieuwe Blaarmeersen zijn cool. Mijn lijf heeft er genoeg van, de 17-jarige in mij nog niet. Nog 1 keer zoveel mogelijk mensen proberen tegen te komen om ze dan na 10 minuten weer kwijt te raken ergens tussen de Korenmarkt, het spitburgerkraam, het Baudelo en de Vlasmarkt.

Ik vond mezelf even heel erg visionair toen ik voorspelde dat GSM-netwerken binnen een paar jaar ook tijdens de Gentse Feesten lam zullen liggen, net als op oudjaarsnacht. Blijkt dat dat nu al zo is. Nee, dan is één van mijn onbestaande lezers veel visionairder: beweren dat de Atlantische Oceaan een zoetwateroceaan is. Dat komt er vast ook écht aan, als de poolkappen helemaal gesmolten zijn.

De Feesten hebben mij al flink verrast deze editie, en het is nog maar net begonnen. Ik heb mijn gezond verstand genegeerd en heb me zomaar even roekeloos in het centrum van het feestgedruis gewaagd. Op de openingsavond! En het was de moeite: drie goeie optredens meegepikt en daarna ben ik beginnen zeggen dat ik naar huis ging. Dat heb ik nog 2 uur volgehouden. Zonder vertrappeld te worden.

Om 17u zat ik in de protestantse Brabantdamkerk (Die bestaat blijkbaar. One lives, one learns.) naar Hermitage te luisteren. Nederlandstalige kleinknutselpop noemen ze het zelf. Hun bewerking van de trage versie van 'Be Mine' van Robyn was kippevelmoment nummer 1 van die avond. Een uur van mijn leven in schoonheid doorgebracht, zolang ik mijn ogen op David gericht hield dan toch.

Dan naar Campo voor The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-Ups of Alabama van Cie Cecilia. 'Gaan!', zou ik zo zeggen, maar het is uitverkocht naar het schijnt. Misschien dat ik gemakkelijker ontroerd geraak met ouder worden, maar daar heb ik mijn jank-eens-tijdens-een-toneelvoorstelling-ontmaagding meegemaakt. Hoogst ongebruikelijk, Xaro-kenners kunnen dat beamen. En ik was niet de enige die een zakdoekske nodig had. Geen dooie puppy's, geen klef sentimenteel gedoe maar mooie menselijkheid met een mening waar je almaar luider 'Ja! Ge hebt keihard gelijk!' op wil antwoorden. Johan Heldenbergh moest in mijn wereld al niets meer bewijzen, maar hij heeft het toch weer gedaan. Het is wel Mieke Dobbels geweest die naar mijn keel gesprongen is en die niet meer losgelaten heeft. 

Met zijn allen een beetje van onze melk zijn we dan richting Charlatan (Deluxe) getrokken waar we 5 euro (5 euro!!) moesten betalen om binnen te mogen (en dan nòg moeten betalen voor 't WC, ik vind dat schandalig). Gustaph zou daar om 11u aan een optreden beginnen. Het was uiteindelijk half 2, way past mijn geplande bedtijd. Maar kijk, we hebben gezellig gewacht op het binnenterras van de Charlatan, dat bij nadere inspectie nogal op een kattenbak lijkt. Het was daar zo plezant dat ik zelfs niet doorhad dat de pinten buiten duurder waren dan binnen. Scandaleux, alweer. Ik heb echt geen Vedett nodig om cool te zijn. Na een eindeloze soundcheck is Gustaph er dan toch aan begonnen. Zanger Stef Caers heeft een stem om van achterover te vallen. Ik kan daar zo jaloers van worden, ik durf met moeite zingen onder de douche om de buren niet te degouteren. Anyway, het speelplezier gutste van het podium en had binnen de korste keren iedereen mee. Good stuff! (Hier lees je meer.)

Wat een lange post. Schrijven is schrappen maar het is mooi weer en ik wil naar buiten. 

Morgen vertrek ik met mijn wenkbrauwen en met Annelies naar het Zwarte Woud. Weeral weg, ja. Die werkzoekenden, tsss. Maar we houden het sober. Toen ik tien was zou ik nooit geloofd hebben dat ik later minstens zo graag in een tent zou slapen als in een all-in hotel. Maar kijk, zo ver is het toch gekomen.

Wij geven hier vantijds al eens een zot feestje. Als je in De Studio woont, moet dat wel. Wij zijn dan altijd zo vriendelijk onze buren uit te nodigen/te waarschuwen tegen het lawaai. Aan de ene kant zeggen ze dan: 'Sorry, we kunnen er niet bij zijn, maar hier is een fles wijn'. Aan de andere kant steken ze dan een briefje in de bus om te zeggen dat ze het jammer vonden dat ze er niet bij waren maar dat 'ze genoten hebben van de vrolijke muziek. Hier is een fles wijn.' of 'Feest maar goed! Wij vinden het leuk om jonge mensen in de buurt te hebben. Hier is een fles wijn.'. Bij zoveel vriendelijkheid denken wij natuurlijk meteen aan sarcasme. Maar neen hoor, die mensen zijn gewoon oprecht vriendelijk. Überchristelijk, boven de 70 en toch verdraagzaam. 

Ik wil hier nooit meer weg.

Ik ging hier al zielig doen en zeggen dat niemand behalve mijn moeder zaagt over het feit dat het hier al zo lang stil is en dat ik het ging onthouden enzo, maar er zijn blijkbaar nog mensen die zich hard genoeg vervelen om hier per se iets te willen lezen. Merci Valere. Merci Bert. En merci ma, ook wel. 

Ik heb natuurlijk niet in een coma gelegen de afgelopen weken. Jullie kunnen de beide handjes kussen dat ik jullie niet heb lastiggevallen met gezaag over het moeilijkste vak dat ik ooit heb moeten blokken. En ik ook, want ik heb er goede punten voor en dan had ik zo'n seut geleken die de hele tijd memt over hoe dom ze wel is om dan grootste onderscheiding te halen. Er zijn al genoeg mensen die dat denken. Ik heb geen herexamens. Joepie!

Ik ben op reis geweest. Spanje en Frankrijk. Ik ga niet zeggen waar juist want het was daar zalig en de volgende keer dat ik daar kom wil ik niet nog meer Vlamingen tegenkomen. Het waren dan nog allemaal Kortrijkzanen ook. Ze hebben geld geroken in de wijnbouwerij, denk ik. Tip? Wat kan ik daar verder nog over vertellen? Dat als mijn broer niet zo preuts was, ik had naaktgezwommen in het meest indrukwekkende zwembad dat ik ooit al had gezien. Het was dan ook geen zwembad maar een ondiepe rivier tussen drie bergen waar verder echt niemand rondliep. Volgende keer doe ik het. Dat het raar is om drie verwaaide ouwe peetjes te zien zitten kaarten en op sigaren kauwen, en daarna te horen dat die peetjes eigenaars zijn van een paar gigantische wijnboerderijen en dus heel erg rijk zijn. Tip voor de single ladies? Dat mijn ma 's nachts in een Tourettepatiënt verandert en 's morgens doet alsof haar neus bloedt. En ik maar denken dat ik heb leren vloeken van mijn pappie. Mijn pappie, wiens zelfbeeld schommelt tussen 'beest zonder beschaving', 'verheven lichtlichaam', 'De Waanzinnige' en 'Hij Die Met Beren Vecht'. Alleen op reis, uiteraard. Dat mijn broer zijn beeldverslaving op reis onderhield door schaduwspellen op de muur te toveren. En o ja, dat het daar zò warm was (elke dag!) dat ik ontdekt heb dat Aquarius niet alleen goed is als je een kater hebt. Misschien kunnen jullie binnenkort een paar foto's bekijken maar ik moet daar nog eens hard mijn best voor doen.

Een vriend van mij is terug van wereldreis. Eigenlijk Australië - Zuid-Oost Azië-reis, maar kom. Hij is een jaar weg geweest. Wat die niet allemaal gemist heeft! Denk daar maar eens over na.