Een zomer is nog nooit zo snel voorbij gevlogen. Van de zon moet geprofiteerd worden in mijn wereld. Ik kan niet gaan slapen wijl het nog licht is, ik kan niet binnen zitten als het buiten 25° is. Elke zonnestraal moet gepakt worden, zij het op een terras, in den hof, op de Blaarmeersen of gewoon op de velo. Dat kost weliswaar wat energie, maar het is een manier om de winter te overleven. Ik heb nog nooit uitgekeken naar 1 september.
Een zomer is nog nooit zo boeiend geweest. Ik ben een kleine twee maand toerist geweest in eigen stad. Tegenwoordig word ik betaald om Gent horizontaal, verticaal en diagonaal te doorkruisen, op zoek naar interessantiteiten en interessantigaards die in een film over Gent kunnen komen. Er zijn er veel en ze blijven me - zeer aangenaam- verrassen. Hou het in de gaten, Gentenaar of niet: het STAM wordt tof. Want Gent is tof. Of had ik dat al eens eerder gezegd?
En om nog eens over iets compleet anders te beginnen: de kans is behoorlijk groot dat ik eindelijk ook hier vanaf ben én dat ik daar een diploma aan over houd.
Ik heb hier zelfs niet vermeld dat ik weeral toneel speel. Enfin, speelde. 9 voorstellingen, en ze zitten erop. Wederom een gapend zwart gat dat gevuld moet worden. Op dinsdag- en donderdagavonden zal ik mijn ziek hoofd weer als vanouds tegen de muur moeten ketsen, in plaats van tegen de lijven van mijn lotgenoten. Op vrijdag- en zaterdagavonden zal ik spontaan beginnen zweten als een paard in wintervacht dat onder spots staat te galopperen. Omdat dat is wat we deden, minder lang dan het lijkt maar des te intenser.
Het was leuk en ik heb bijgeleerd: theater maken is dé ideale bezigheidstherapie. Mijn hart is nog wat vuriger geworden, mijn darmen wat meer immodium-immuun. Ik slaap de laatste tijd weer net als vroeger zo diep en rustig als een comateuze baby. En ik weet dat ik altijd werk zal vinden als substituut-graafmachine. ALS ik mijn huidige job niet kan vasthouden, that is. Maar daarover later meer.
Ik denk dat ik terug ben, maar ik beloof nog niks.
Labels: La Barraca, lorcact, theater
Drie maand niet geblogd. Een heel seizoen, maar die bestaan niet meer. Is het niet zo, meneer, mevrouw? Het zal wel zijn. De druk is ondraaglijk, dus eerst maar een compleet overbodige post om het ijs te breken.
Ik heb geen beugel meer, en nu kan iedereen zien wat voor mooie, grote, witte tanden ik wel heb. Mijn leerlingen waren onder de indruk, in ieder geval. En jaloers, want zij zijn die van hen nog lang niet kwijt natuurlijk. Intussen heb ik ook even geen leerlingen meer. Soit, toch geen 'eigen' leerlingen. Wel weer experimenteer-leerlingen, want ik ben bezig met mijn laatste stage. Afwerken waar ik vorig jaar aan begonnen ben, weetwel.
Nog overbodig nieuws? Sure. Ik vind de laatste cd van Lily Allen leuk. Ik vind (mensen die) op straat spuwen echt degoutant en mijn studiogenoot vindt amaryllisen erotische bloemen. En dit jaar verzacht ik de pijn van het verjaren met een lang weekend in Cambrils. Dat ligt naast Salou. Inderdaad.
Het is mij nog maar pas ingevallen dat iedereen waarschijnlijk denkt dat ik 27 ben. Dat was even schrikken, want dat ben ik natuurlijk niet. Ik ben dan wel in 1981 geboren, maar ik ben eigenlijk nog maar 22. Allez, 22, het is rekbaar: ergens tussen de 20 en de 23. Het is maar dat jullie het weten, anders moet ik me straks ook nog gaan gedragen als iemand van 27.
De volgende confrontatie kwam vanmorgen. Op excursie in het MSK in Gent met de zesdes. Halte aan de Kruisdraging van Jeroen Bosch. In een poging om wat extra interesse op te wekken, vraag ik of ze die mannekes niet herkennen van op TV. Huh? Peulengaleis? Watte? De vetzakken? Nooit van gehoord.
Zot, zeg ik u, hoe snel Ze vliedt. In mijn ogen is dit van vorig jaar ofzo.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
