studio54

Bernard Dewulf schrijft in De Morgen over zijn bezoek aan een middelbare school dit weekend. Opendeurdag waarschijnlijk.

Vrijdag was ik zelf ook op mijn oude school. Stage. Ik heb me op die school te pletter gelachen, ik heb er ontdekt waar ik goed in was en waarin niet en ik heb er een beetje voor mezelf leren opkomen. Mijn groeistuipje heeft daar zijn laatste centimeters afgelegd. Ik ging graag naar school, maar ik voelde meer heimwee toen ik Dewulf zijn column las dan toen ik daar rondliep.

Heel eventjes was het alsof ik er nooit was weggeweest. Een heel decennium: zoef, weg. Ik kende er nog blindelings mijn weg. Mijn leerkrachten Engels, Duits en fysica leken niet veranderd. In de lift bedacht ik dat ik deze keer niet moest doen alsof ik kreupel was als ik iemand met gezag tegenkwam. Ik sprak iedereen aan met meneer en mevrouw en in de leraarskamer vroeg ik of ik alstublieft mocht gaan zitten. Dat ze mij daar nog kenden na tien jaar was leuk, al weet ik niet zeker of dat wel zo'n goed teken is.

Ik ben er mezelf ook tegengekomen, letterlijk dan. In de leraarskamer hing een krantenartikel over Folie à Deux, de twee West-Vlamingen breed lachend naar het vogeltje. Mijn tien jaar, gecondenseerd en netjes aan het prikbord. Als dat geen ronde cirkel is.