Een zomer is nog nooit zo snel voorbij gevlogen. Van de zon moet geprofiteerd worden in mijn wereld. Ik kan niet gaan slapen wijl het nog licht is, ik kan niet binnen zitten als het buiten 25° is. Elke zonnestraal moet gepakt worden, zij het op een terras, in den hof, op de Blaarmeersen of gewoon op de velo. Dat kost weliswaar wat energie, maar het is een manier om de winter te overleven. Ik heb nog nooit uitgekeken naar 1 september.
Een zomer is nog nooit zo boeiend geweest. Ik ben een kleine twee maand toerist geweest in eigen stad. Tegenwoordig word ik betaald om Gent horizontaal, verticaal en diagonaal te doorkruisen, op zoek naar interessantiteiten en interessantigaards die in een film over Gent kunnen komen. Er zijn er veel en ze blijven me - zeer aangenaam- verrassen. Hou het in de gaten, Gentenaar of niet: het STAM wordt tof. Want Gent is tof. Of had ik dat al eens eerder gezegd?
En om nog eens over iets compleet anders te beginnen: de kans is behoorlijk groot dat ik eindelijk ook hier vanaf ben én dat ik daar een diploma aan over houd.
Ik heb hier zelfs niet vermeld dat ik weeral toneel speel. Enfin, speelde. 9 voorstellingen, en ze zitten erop. Wederom een gapend zwart gat dat gevuld moet worden. Op dinsdag- en donderdagavonden zal ik mijn ziek hoofd weer als vanouds tegen de muur moeten ketsen, in plaats van tegen de lijven van mijn lotgenoten. Op vrijdag- en zaterdagavonden zal ik spontaan beginnen zweten als een paard in wintervacht dat onder spots staat te galopperen. Omdat dat is wat we deden, minder lang dan het lijkt maar des te intenser.
Het was leuk en ik heb bijgeleerd: theater maken is dé ideale bezigheidstherapie. Mijn hart is nog wat vuriger geworden, mijn darmen wat meer immodium-immuun. Ik slaap de laatste tijd weer net als vroeger zo diep en rustig als een comateuze baby. En ik weet dat ik altijd werk zal vinden als substituut-graafmachine. ALS ik mijn huidige job niet kan vasthouden, that is. Maar daarover later meer.
Ik denk dat ik terug ben, maar ik beloof nog niks.
Drie maand niet geblogd. Een heel seizoen, maar die bestaan niet meer. Is het niet zo, meneer, mevrouw? Het zal wel zijn. De druk is ondraaglijk, dus eerst maar een compleet overbodige post om het ijs te breken.
Ik heb geen beugel meer, en nu kan iedereen zien wat voor mooie, grote, witte tanden ik wel heb. Mijn leerlingen waren onder de indruk, in ieder geval. En jaloers, want zij zijn die van hen nog lang niet kwijt natuurlijk. Intussen heb ik ook even geen leerlingen meer. Soit, toch geen 'eigen' leerlingen. Wel weer experimenteer-leerlingen, want ik ben bezig met mijn laatste stage. Afwerken waar ik vorig jaar aan begonnen ben, weetwel.
Nog overbodig nieuws? Sure. Ik vind de laatste cd van Lily Allen leuk. Ik vind (mensen die) op straat spuwen echt degoutant en mijn studiogenoot vindt amaryllisen erotische bloemen. En dit jaar verzacht ik de pijn van het verjaren met een lang weekend in Cambrils. Dat ligt naast Salou. Inderdaad.
Het is mij nog maar pas ingevallen dat iedereen waarschijnlijk denkt dat ik 27 ben. Dat was even schrikken, want dat ben ik natuurlijk niet. Ik ben dan wel in 1981 geboren, maar ik ben eigenlijk nog maar 22. Allez, 22, het is rekbaar: ergens tussen de 20 en de 23. Het is maar dat jullie het weten, anders moet ik me straks ook nog gaan gedragen als iemand van 27.
De volgende confrontatie kwam vanmorgen. Op excursie in het MSK in Gent met de zesdes. Halte aan de Kruisdraging van Jeroen Bosch. In een poging om wat extra interesse op te wekken, vraag ik of ze die mannekes niet herkennen van op TV. Huh? Peulengaleis? Watte? De vetzakken? Nooit van gehoord.
Zot, zeg ik u, hoe snel Ze vliedt. In mijn ogen is dit van vorig jaar ofzo.
En stop met van elke stad, regio en boeregat een 'sterk merk' te maken.
6 reacties Gepost door Xaro op 18:00
Wo-how. Ik ben hier blijkbaar al zo lang niet geweest dat mijn eigen blog me niet meer wil kennen, het rotzakske. Het was hier nogal stillekes he? Dat was niet omdat het hier te persoonlijk wordt en iedereen mij nu kent en weet dat ik een blog heb en me nawijst op straat en roept: 'Kijk, dat is die met haar geniale blog! En ik weet alles over haar!'. Nieje. Maar het is een fucking rollercoaster geweest de laatste maanden. Soit, we zijn een paniekaanval, een paar zeer onrustige nachten en een gezonde portie zelfmedelijden verder en ik kan weer ademen. Maar absurd doen, daar begin ik niet meer aan, dus stop met zagen. Vanaf nu kanker ik alleen nog maar over de teloorgang van de Vlaamse jeugd: dt? het meisje die - de kast dat! Waarom mag ik niet naar mijn mp3 luisteren in de klas? Oh, maar staat dat op punten? Lijfstraffen, nondedju!
Thank God for the Holidays! Ter compensatie van al dat lijden ga ik nu een marathon-Martha-Stewart-kijken houden om de feestdagen zo gehandwerkt, lekker en gezellig mogelijk door te komen. Hier, Rudolf!
Het mag belachelijk of dramatisch klinken, maar ik ben best een beetje emo. Zo blij ben ik dat Amerika bewezen heeft dat het volwassen aan het worden is. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik de grote woorden die zij vaak zo gemakkelijk in de mond nemen en die zo uit een speech zouden kunnen komen, ook echt geloof. Dat ik de betekenis ervan inzie. Als mensen zeggen dat ze eindelijk het gevoel hebben dat ze meetellen in hun eigen maatschappij, dan kan ik daar voor 1 keer inkomen. Als er gezegd wordt dat de Amerikaanse bevolking een boodschap uitstuurt, dat ze duidelijk maakt dat ze het anders wil, dan geloof ik dat. Want ik zie het ook zo. Ik kan alleen maar hopen dat dat terecht is.
Naast dramatisch ben ik misschien ook wel wat naïef om te geloven dat er ook echt verandering zal komen. Supermachten zijn log en de weerstand tegen Obama is hoedanook niet klein. Maar ik heb vandaag een man ontmoet die 46 jaar in Amerika heeft gewoond: een rasechte New Yorker, homo, gepassioneerd leraar, belezen en geboeid door de wereld rondom zich. Hij was het tegenovergestelde van wat ik me voorstel(de) bij de gemiddelde Amerikaan. En hij gelooft er ook in, dat er iets aan het veranderen is en dat de macht in Amerika aan een nieuwe generatie is: jong en geëngageerd. Dus als ik naïef ben, is hij dat ook.
Wow, ik passeer al ongeveer tien dagen langs een stuk marspepein. En dat stuk is nog altijd niet op, weg, verschwunden. Dat is een klein mirakel, als je bedenkt dat ik ooit stiekem de hele sinterklaasmarsepeinvoorraad in mijn strot heb gestoken voordat iemand anders de kans had gehad om er nog maar naar te kijken.
Zelfbeheersing, I has it. Tegenwoordig toch.
Mijn spiegelbeeld keek vandaag naar mij met de blik van een leerkracht. Streng, moe en gedecideerd. Het leek op het spiegelbeeld dat ik normaal zie in het raam van een voorbijrijdende trein, waarin elke mottige trek wordt uitvergroot: elke lijn in je gezicht, elke zwelling boven en onder het ooglid wordt uitvergroot en het lijkt alsof je grijs bent. Maar de laatste dagen zie ik er ook in de spiegel uit zoals mijn lelijke treinraamspiegelbeeld: gezwollen ogen, strenge rimpel in voorhoofd en een trek rond mijn mond die op uiterste alertheid duidt.
Ze zeggen dat als je je gezichtsspieren in een lach dwingt, je dan vanzelf vrolijk wordt. Het omgekeerde is dus ook waar. Als je er streng en rechtdoorzee uitziet, dan word je dat ook. Het heeft zijn voordelen, uiteraard, maar dat is toch niet helemaal de leerkracht die ik wil worden. Nog niet. Tijd voor congé dus, dat mijn gezichtsspieren kunnen ontspannen.
Wie veroorzaakt kanker maar maakt mij gelukkig? Wie doet het poolijs smelten en mijn schouders ontspannen? Wie werd aanbeden door Maya's en Egyptenaren en scheef bekeken door mensen met huidtype 1? Wie geeft u het gevoel dat God u een dikke knuffel geeft?
That's right, de zon. I luuuurrve de zon. Did y'all know that?
Na een zielig telefoontje zondagmiddag over dat ik nog zò veel moest werken en ook nooit eens van het goede weer kan profiteren en toch pas weer buiten ging komen als het beste van de dag al gepasseerd was, hebben mijn ouders mij uitgelaten in Drongen. Ja, in Drongen. Ik heb langs de Leie gewandeld. En mensen, wat was dat zalig! Na een paar uur zon op mijn muil en groen om naar te kijken was ik een ander mens. En na het nuttigen van nog twee glazen wijn en een bord vurrukkeluk versche vruchten uit de zee, wist ik niet meer waar ik me in godsnaam zo druk over had gemaakt. Helemaal niks, zo is gebleken.
Vantijds eens foert zeggen: het verlengt uw leven met minstens een jaar. Darn right, it does!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
