Kijk, nu wou ik hier dus een geweldig leuke en gevatte post neerzetten, waarin ik mijn miserie zou sublimeren tot entertainment en er zo misschien zelf ook weer wat gelukkiger van worden. Want ik ging me vandaag aanmelden, inschrijven, weet ik veel, bij de hulpkas. Om kwart na acht present aan de deur, gewapend met boek en iPod want soms moet je daar héél lang wachten. De vorige keer kon ik alleen maar naar de mensen kijken en luisteren. En daar word je niet vrolijk van.
Voornoemde miserie zou er dan in bestaan dat ik na uren wachten te woord zou gestaan zijn door een onwillige vrouw met een dikke bril en een spraakgebrek. Zij zou me 500 verschillende documenten in mijn handen draaien, veel te snel en onduidelijk zeggen door wie ik wat moest laten tekenen en certificeren en waar ik me nog allemaal moest aanmelden en zo meer. En dan zou ik beginnen zweten zijn. Want ik ben niet zo erg goed in papierwerk. Zeker niet als het voornamelijk om cijfer-lettercombinatieformulieren gaat.
Ik zal u deze dolle pret echter moeten onthouden, lieve lezers, want ik stond daar ganz alleine deze morgen. Om tien na acht, jaja. Er zat een gigantisch fietsslot op de deur. Gelukkig kwam er toen een dame zeggen dat het gesloten was op woensdag. Dat de openingsuren veranderd zijn. Dat stond natuurlijk ook in heel grote letters op een papier dat aan de deur hing, maar ik sliep nog een beetje. Dus de zin 'zou je dat dan misschien ook kunnen aanpassen op tinternet?' kwam er pas een uur later uit.
Onder het motto 'uitgestelde miserie is halve miserie' heb ik dan maar van de prachtige ochtend genoten. Langs het water gefietst, door gevallen herfstbladeren, met de zon in mijn ogen. Naar de winkel geweest. Gemerkt dat zelfs 's morgens de croissants bij de GB niet echt vers smaken. En nu ben ik dus een blij mens. Ik heb toch niet veel nodig. Dat ik dit weekend naar Amsterdam mag, helpt wel. En dat ik maandag een sollicitatiegesprek heb, helpt ook.
Labels: hulpkas, werkloosheid
4 reacties:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Goh, die keer dat ik bij de hulpkas langs ging werd ik heel snel en heel vlot geholpen door een willige vrouw, weliswaar mét dikke bril een spraakgebrek. 't Ging allemaal heel snel, ik kreeg heel snel mijn geld. En dat, dat was allemaal evenmin goed voor mijn misanthropie.
Er zijn geen zekerheden meer.
Dat ik het weet, dat ik het weet... En ik kan al zo moeilijk mee :-)
vandaag pas je blog ontdekt
schoon stukskes
nog vandattum
jos
Dank u Jos.