Alweer waanzinnig spannend nieuws uit De Studio: mijn naam (én foto!) staat in een programmaboekje.
Folie à Deux is een toneelstuk dat er gekomen is na een zeer intensieve samenwerking tussen mensen die allemaal even graag zelf een toneelstuk wilden maken en brengen. Ik was er daar eentje van. Denk dus niet dat ik hier met alle eer wil gaan lopen. We hebben het intussen al vier keer gespeeld in moederzaal La Barraca tijdens de Gentse Feesten 2007. En omdat we zoveel positieve reacties hebben gekregen staan we nu in het programmaboekje van 2007-2008 met een herneming. Op 22 februari 2008 spelen we ook in Knokke.
Ik ben daar trots op. Dat mag toch?
En nu ga ik een grote pot soep maken. Zoals het een flink gedomesticeerd wijfje betaamt.
Sorry mensen, ik weet dat het een beetje goor is, maar dit kàn ik niet negeren! Als ik ooit nog klaag over menstruatiepijn, wijs me er dan even op dat het altijd erger kan. Kijk hier maar eens naar:
Ondanks het feit dat ik 5kg te veel weeg, een beugel draag en nog steeds geen werk heb, vind ik mijn leven toch behoorlijk geweldig. Dit weekend was een aaneenschakeling van verrukkelijkheden: zon, ik met een M. Bradbury en een koffie langs de Graslei, een gigantische gebraden kip, de Elly Maersk (die heb ik dus bezocht! erop enzo! groot!), de Aldi, het strand, mosselen, afwassen met zicht op zee, vuurwerk op en boven de prachtige gevel van De Vooruit onder het genot van een beker cava, geweldig feest IN De Vooruit, een heerlijk gezellig verjaardagsfeestje met wederom cava. En dat ALLEMAAL ook nog eens in het gezelschap van ontzettend fijne mensen!
Degenen die mij kennen weten het al lang: ik heb een bizarre interesse voor trash-tv.
Die heeft me er vorige vrijdag toe gebracht onder het zappen even te blijven hangen op 'Ranking the Stars'. Wat een ontzettend hersenloze, zinloze en entertainmentwaardeloze braakbal van stupiditeit. Wat is er met Sandrine André gebeurd sinds het moment dat zij mij in het NTGent van mijn sokken blies met haar rol in 'Het Gezin van Paemel'? Nu zat ze in een 'all star panel' van vrouwelijke BV's, BVV's dus, die bizarre vragen over elkaar beantwoordden. Daar zitten Sandrine, Sabine Appelmans, Tania Dexters, Kelly Pfaff en andere wereldsterren dan, vrolijk te kwetteren over het seksleven van hun collega-panelleden en delen hun niet zo wereldschokkende meningkjes met geeuwend Vlaanderen. Het hele gezemel was zo oninteressant dat, zelfs als er voortdurend bananen en pindanoten over het scherm hadden gedanst, een aap nog niet geïnteresseerd had opgekeken. Af en toe verscheen er ook een onbekende mannelijke Vlaming in beeld die, met geile blik in de ogen, poneerde dat Kelly Pfaff 'een hete madam' is. Honestly…
Ook presentator Sergio is onherkenbaar geworden sinds de laatste keer dat ik hem op tv zag. Die is volledig ingeburgerd in de VTM-posse en kan met brave jongensblik en plastron flink rechtop naast Jaques Vermeiren gaan staan. Zijn 'onderhoudende oneliners' bij het overlopen van de toptien van de wildste en wulpste (is dat een woord?) BVV's haalden helaas het niveau van de zinnetjes bij het SMS-spelletje 'Do we match?' op JIM-TV net niet.
Wat denken BVV's van het seksleven van andere BVV's? Echt, who gives a shit?! (Voor zij die a shit geven: Tania Dexters stond op nummer 1, who else?)
En gisteren was er 'Beauty & De Nerd'. Nieuwsgierigheid is er niet om bedwongen te worden, dus wijlst het kat-sitten bij Annelies heb ik me opnieuw aan VTM overgegeven. De Beauties, allen op hoge hakken en sommigen met reeds loskomende extensions, werden uitgedaagd om hun dure designerkleren ganz schmutzig te machen. Zo moesten ze bewijzen wat ze ervoor over hadden om in het spel te mogen blijven en vanalles bij te leren van de alwetende Nerds. De producers hadden waarschijnlijk gehoopt dat de sfeer van een militair bootcamp wat zou bijdragen aan de onderlinge competitie van de Beauties en aldus ook enige spanning in het programma zou brengen. Helaas. Net zoals de kat naast mij op de grond al haar fantasie nodig had om te denken dat een levensloos pluchen beestje een alerte prooi was die zeer omzichtig beslopen diende te worden, had ik al mijn inbeeldingsvermogen nodig om te doen alsof er iets gebeurde op tv. Zelfs de opzwepende muziek, een voice-overstem die deed alsof hij een wielerwedstrijd becommentarieerde of een overstresste Beauty met hartkloppingen konden niet baten. Waarschijnlijk begon haar hart gewoon sneller te kloppen van pure verveling.
Hoogtepunt voor mij was het moment dat één van de Nerds aankondigde dat zijn Beauty in zijn achting was gestegen 'omdat ze van zwarte komedies houdt'. Op de vraag waarom dat positief is, zocht hij naar een antwoord dat niet klonk als: 'Dat getuigt toch van een zekere aanwezigheid van hersens.' De Beauty, bang dat men haar zou nemen voor iets wat ze niet is, haastte zich dan ook om met een kurkdroge, licht afkeurende blik te corrigeren: 'Ik bedoel daar dus mee dat ik hou van komedies met zwarte acteurs.' En CRASH, daar ging de hoop van desbetreffende Nerd. Maar kom, ze wist dan toch dat er twee soorten 'zwarte komedies' bestaan.
Ook schattig was het feit dat de Beauty die die avond het kasteel moest verlaten zelf niet wist dat ze toch iets in haar hoofd had zitten. Ze is er blijkbaar aan gewend geraakt om voor domme brunette versleten te worden, want bij elk juist antwoord dat ze gaf tijdens de eliminatiequiz sloeg ze zelf bijna achterover van verbazing dat ze het goed had. Alle juiste antwoorden ten spijt is ze toch moeten vertrekken. Een beetje vreemd, de Beauties moeten natuurlijk zo dom mogelijk zijn, anders verliest het programma zijn zeer clichématige punt en entertainmentwaarde, maar als ze echt te dom zijn moeten ze vertrekken. En opnieuw vraag ik me af: wie wil daar nu in godsnaam aan deelnemen? Van de Beauties had ik niets verwacht, misschien nog enigszins iets van de Nerds, maar het naaktmodel dat de nerdies bijna ter plekke deed klaarkomen had volgens mij nog het meest persoonlijkheid van al.
Ik heb weer even mijn bekomst van trash-tv. Hoewel… ik heb gezien dat er weer een seizoen van Undercover Lover begonnen is. Toch ook een must-see…
Lemme share this with y'all! Is very good.
De kleine enquête voor Phaedra is tot een einde gekomen. Ik dacht dat ons Fedra een voorkeur had voor sportmannen, maar niemand van de stemmers denkt dat Francesco Planckaert kans maakt. Luc De Vos heeft op zichzelf gestemd maar verder gelooft niemand zijn belofte om de hond van Phaedra niet als zwabber te gebruiken. Regi en Frans'tje delen een eerste plaats en aangezien Frans'tje en Wendy binnenkort hun liefde zullen bezegelen met een ring en het gezwam van een hele horde BV's, blijf ik bij mijn eerste gok: Regi.
Af en toe judge ik een boek by its cover, vooral de titel dan. Zo is mijn oog eerder dit jaar gevallen op het onweerstaanbare 'Eating People is Wrong' van Malcolm Bradbury. Een boek met die titel moet je wel lezen, als je mij bent. De inhoud stelde niet teleur en intussen heb ik van Bradbury ook 'The History Man' uit (nog leuker!) en ligt 'Doctor Criminale' klaar op het nachtkastje. Mijn conclusie: criterium - leuke titel brengt op.
Ik heb een beugel, blokskes, een treinspoor, een ijzerwinkel,... in mijn bek. Op een leeftijd waarop alle mensen blij zijn dat ze eindelijk van al die puberperikelen af zijn (beugels, puisten, geen lenzen mogen dragen,...) kreeg ik te horen dat ik beter eens kan overwegen om de bewegingsvrijheid van mijn tanden in te perken. En iedereen weet het, want iedereen is er intussen al vanaf, maar toch: dat is AMBETANT! Dat trekt, dat duwt, ik kan mijn tanden niet meer op elkaar zetten en er klopt echt iets niet als ik mijn mond toe houd. En ik kan niet eten, een vervelende doch misschien nuttige bijwerking. Ze zeggen mij allemaal dat het went, dus daarop wacht ik. Van zodra ik aanvaard heb dat het zo erg niet is en dat het voor mijn eigen goed is, laat ik het ook wel weten. Op de foto: ik, gesimspsonized.
De VTM heeft er een scorend kindje bij: Wie wordt de man van...
Terug naar school. Ik ben nu al zo lang weg van school, en ik word er nog altijd wat deemoedig van. Eens je begint te werken vloeien de weken, maanden en jaren zo'n beetje in elkaar over en dat vind ik eng. Dus ben ik ergens aan dat schooljaarsysteem blijven hangen. Een nieuw jaar begint stiekem nog altijd in september. 1 September is de dag waarop de routine en de kortere dagen het weer overnemen van de blijvende hoop op goed weer, onverwachte avonturen en algehele -terechte of onterechte- vakantiesfeer. Ook al is het nu aan de zee best zonnig, de toeristen zijn grotendeels weg, de horeca-zaken hebben weer een sluitingsdag en het strand ligt er zo nutteloos bij. En ook Gent is leuker als alles mag en niets moet.
Mijn goede voornemen voor dit nieuwe schooljaar is hetzelfde als anders: weerstaan aan de lokroep van het fleece-deken en de TV en zo lang mogelijk blijven doen alsof het zomervakantie is. Tot ik de charme van gekleurde bladeren die van de bomen vallen en dikke wollen coltruien weer ontdek en ik me spinnend voor de open haard krul.
Eigenlijk vind ik het leven altijd mooi, ik zou alleen zo graag een rem op de tijd willen kunnen zetten en die naar eigen goeddunken gebruiken.
Posts
